Vakantie!!!

Akwaaba,

Zaterdag 30 maart – maandag 1 april 2013 * Hoera, ze zijn er!

De rit van Ayensuako naar Accra was druk, drukker, drukst. Tegen 16u15 was ik aan de “Pink Hostel” aangekomen met de hoop dat er nog plaats was voor 5 personen. It was myluckyday, want er waren nog bedden vrij, maar… niet zoals ik in gedachten had. Ik had gehoopt dat we gewoon met z’n vijven in één kamer konden, maar jongens en meisjes worden gescheiden, dus Bart moest alleen slapen. En dan was het licht in de gezamenlijke meisjeskamer stuk, dus werd het twee-twee.

Mijn plan was om eerst nog voor de bus naar Tamale te gaan kijken en naar de supermarkt te gaan, maar toen ik aankwam in de hostel wou ik eerst even ontspannen en tegen ik wou vertrekken begon de zon al stilletjes onder te gaan, en in de donkere ging ik ook niet meer naar de Shoprite gaan. Dan maar wat langer ontspannen en gewoon wachten tot ik naar de luchthaven kon vertrekken om Nicky, Gil, Bart en Lien op te pikken.

Hun vliegtuig landde om 20u15, tegen 19u30 heb ik een taxi genomen (waarvan de chauffeur mij in ’t zak heeft gezet, de smeerlap!) naar de luchthaven. Zoveel volk in vergelijking met de dag dat ik aankwam! Het had misschien ook te maken met het feit dat het de dag nadien Pasen was en dat het iets vroeger was dan bij mijn aankomst. Het wachten was wel zenuwslopend als je daar alleen zit.

Toen de aankomsthal begon leeg te stromen zag ik mijn vijf Belgische vriendjes door de deuren komen. Een dikke knuffel en wat “jaloezie” van hoe bruin ik al was later zijn we met pak en zak naar buiten gegaan. Hun eerste indruk was vooral warm! “Tiens, dat was bij mij precies ook zo toen ik arriveerde…” Al snel hadden we twee taxi’s te pakken die ons richting Pink Hostel brachten. Het voelde eigenlijk wel wat raar om hen terug te zien na twee maand, maar het deed oh zo’n deugd. Natuurlijk moest ik met mijn maatje, Nicky, op de kamer, want we hadden elkaar zoveel te vertellen. Zoals verwacht sliepen we niet onmiddellijk met ons getetter.

De paar uurtjes slaap waren er ’s ochtends niet aan te zien, want alle vijf hadden we zin om er een toffe eerste Ghanese dag van te maken! Dag 1 werd typische toeristendag in Accra. Na een ontbijtje vertrokken we richting Circle, het trotrostation, om op de trotro richting Independence Square te gaan. De trotro reed via een andere weg dan ik al gedaan had, dus kwamen we ook op een nieuwe plek terecht. Gelukkig zag ik in de verte een herkenbaar punt, dus ging de tocht in de brandende zon verder… Onderweg een korte pauze gehouden, met een yoghortijsje, en dan aan Independence Square beslist om terug naar de hostel te gaan, onze bikini (zwemshort in Bart zijn geval) aan te doen en naar Labadi Beach te gaan om een dagje te relaxen. Omdat het Pasen was, en dat in Ghana heel fel gevierd wordt, reden er veel minder trotro’s rond. Met een beetje toeval, en hulp van een andere trotro, hadden we dan toch eentje kunnen bemachtigen richting Circle. Het was ondertussen middag en de zon brandde rustig verder op hun bleke huiden… De drie Nederlandse meisjes, Pauline, Anne & Iris waren ook op het strand, net als honderden andere mensen (deze keer vooral Ghanezen). Het werd een rustig, ontspannend eerste dagje met de vrienden. Na een deugddoende douche zijn we in Osu bij Frankies gaan eten. Lekker, maar veel. Nadien nog een frisdrankje gaan drinken en ons bed in.

Dag 2 was een dag waar ik wel naar uitkeek, maar ook wel zenuwen voor had. Na het ontbijt gingen we eerst gaan kijken bij de VVIP-bus die we zouden nemen richting het noorden, om daarna de trotro richting Kasoa te nemen. Het busstation rechtover Circle bleek niet het juiste te zijn en we werden verder gestuurd in een arme buurt aan de spoorlijn. Daar stond een man van VVIP, herkenbaar aan zijn t-shirt, en hij bracht ons naar het geïmproviseerde loketje (een tafel met paar stoelen onder een partytent) waar we ons ticket kochten voor de dag erna. We konden eindelijk vertrekken richting mijn dorpje, spannend! Onze aansluitingen naar Ayensuako volgden elkaar allemaal mooi op, gelukkig. Eenmaal in het dorp keek iedereen natuurlijk: niet 1 obruni maar 5 tegelijk! De vrienden hadden schriftjes en kleurpotloden mee, en Nicky had voor mij ook wat spullen moeten meebrengen, dus dat zijn we eerst gaan droppen in mijn kamer om nadien richting mijn gastgezin te gaan. Ze waren niet in hun huis te vinden maar wel op de plek waar ze hun nieuw huis aan het bouwen zijn. Op deze manier hadden ze ook al een kleine rondleiding door het dorp. Ik werd heel hartelijk ontvangen door hen en ook mijn Belgische reisgenoten werden met open armen welkom geheten. We bleven even zitten om op adem te komen van onze reis en nadien gingen we naar Assambleman’s ouders, daar wou Alice eten voor ons maken. Dat zagen we alle 5 wel zitten, het zou waarschijnlijk de enigste keer zijn dat ze echt Ghanees zouden eten, maar vertelde hen ook wel onmiddellijk dat ze het helemaal niet pikant mochten maken (nog minder dan voor mij!). Nicky was heel benieuwd om mijn kleine zusje Doris te ontmoeten, en na een tijdje kwam Anita er dan ook mee toe. Tot mijn verbazing was ze veel minder bang van een hele bende blanken. Ze zocht na een tijdje zelf contact met hen. Super schattig om te zien! De benku wisten ze wel te appreciëren. Na het eten en het spelen met de kindjes gingen we terug naar de bouwwerf. Ik besloot mijn vriendjes een rondleiding te geven door het dorp, dus van daaruit trokken we naar de school, dan naar de rivier, de cacaodrogerij om zo terug te gaan naar het huis en om afscheid te nemen. De hele familie ging meer naar de plek waar we een trotro terug gingen nemen. Het duurde wel een kwartier vooraleer we één te pakken hadden. De trotro werd goed volgeduwd: met 17 personen in een camionette waar normaal maar plaats was voor 12-13 mensen. Opnieuw hadden we geluk met de overstappen richting Accra. En dus duurde het niet overdreven lang vooraleer we terug in de hostel waren waar we al het stof en zweet van de afgelopen dag van ons afspoelden om uiteindelijk nog een pizza te gaan eten. Het duurde een tijdje vooraleer we ons eten hadden, er waren verkeerde dingen gebracht, maar al bij al was de pizza toch wel lekker (en dat is het voornaamste, nietwaar?!).

Dinsdag 2 april – zaterdag 13 april 2013 * Een onvergetelijke reis!

Dag 3. Voor de eerste keer in twee maanden tijd regende het ’s ochtends enorm! Deze keer niet voor een dik half uur maar wel voor een paar uur. Toen we op stonden, begon het in de verte precies toch op te klaren… Het bleef de hele voormiddag bewolkt, maar dat kon ons niet heel erg veel schelen want het zou toch een reisdag worden. We gingen eerst nog naar de supermarkt om wat eten en drinken te kopen voor de lange rit naar het noorden. Tegen 12u moesten we uitchecken in de hostel dus trokken we goed op tijd naar het busstation. Een dik uur te vroeg, maar we hebben er rustig wat gepicknickt en gewacht tot we op de bus konden. Wat een luxe bus zeg! Op zo eentje had ik zelf in België nog nooit gezeten: super brede zetels, heel veel beenruimte. Zo kon ik de komende uren wel doorkomen. We wisten eigenlijk niet hoe lang het zou duren vooraleer we in Tamale kwamen, dus iedere keer we stopten dachten we dat we er waren. Pas na een twaalftal uur bleken we op onze bestemming te zijn. In het midden van de nacht stonden we daar dan, 5 blanken op een onbekende plek waar maar een paar mensen waren. Gelukkig waren ze daar heel vriendelijk aan de bushalte en hadden ze al snel een taxi voor ons geregeld naar de guesthouse.

Ondanks dat het pikkedonker was toen we aankwamen en midden in de nacht had ik toch al gemerkt dat het er heel anders uitzag dan in het zuiden... Ik was de volgende ochtend dan ook reuze benieuwd om Tamale in te trekken. De nacht was kort, het was super warm maar toch gingen we op zoek naar ontbijt. Dat bleek moeilijker dan verwacht. Er waren hier niet om de vijf voeten verkopers met allerlei lekkers. Na een eindje stappen kwamen we dan aan een soort van marktje rechtover de grote moskee waar we dan toch een brood hebben gekocht en een plekje in de schaduw hebben gezocht om rustig te ontbijten. We wouden ook al zeker zijn van onze bus naar het Mole National Park die we de volgende dag gingen nemen, dus gingen we op zoek naar de plek waar deze vertrokken. Een heel zoektocht later kregen we te horen dat we daarvoor ’s ochtends vroeg om 5u moesten weerkeren om zeker te zijn van ons ticketje. Wat moet dat moet dan maar… Terwijl Gil en Bart met de taxi richting de guesthouse trokken gingen Nicky, Lien en ik te voet. Onze guesthouse was niet echt wat we verwacht hadden en in de Bradt Guide hadden we gelezen over een lodge van een Nederlandse man. Een telefoontje later bleek er nog plek te zijn dus verzonnen we een smoesje om in onze eerste guesthouse vroeger weg te kunnen dan de twee nachten die we geboekt hadden. Met pak en zak trokken we naar de AsempaLodge. Er zou zogezegd een zwembad zijn, maar toen we aankwamen vertelden ze onmiddellijk dat er problemen waren (wat ook duidelijk te zien was, de grond onder het zwembad was volledig verzakt). Geen duik in het water kunnen nemen dus, maar we hebben toch wat afkoeling kunnen vinden: kleren wassen (met bijhorend watergevecht tussen Gil en mezelf). We waren de enige gasten in de lodge, maar dat trokken we ons niet aan. Er werd ook alles gedaan zodat wij onze bustickets niet zelf moesten gaan halen de volgende ochtend, iemand zou dit voor ons doen en vlak voor ons vertrek zouden we deze dan gaan ophalen. Een geruststelling voor ons, zo moest niemand midden in de nacht (5u) op pad…

Normaal gezien zou de bus tegen de middag vertrekken, maar uiteindelijk werd dit verlaat naar 14u. De man van de lodge had een taxi geregeld die ons naar de plek waar onze tickets lagen bracht en nadien verder reed naar het busstation. Eenmaal in het busstation aangekomen was het er een drukte van jewelste: mensen die dingen verkopen, bussen die komen en gaan, veel volk dicht bij elkaar, vreemde (stinkende) geuren… Er waren nog enkele blanken aanwezig: een koppel uit Duitsland, twee Nederlandse meisjes en twee Russen. Allemaal zouden ze dezelfde bus nemen richting het Mole. Twee uur later dan gezegd was onze bus gearriveerd en werd hij propvol gestoken: het hele middenpad zat ook vol mensen. Helemaal vooraan zat ook een politieagent met een mitrailleur. Waarvoor dat goed was hadden we geen enkel idee. Misschien dat het een rit zou worden die af en toe overvallen werd, we weten het nog steeds niet… Sarah had mij al gezegd dat het een hobbelige rit ging worden, maar die bleek voor het eerste deel goed mee te vallen, vanaf het moment we van de gewone weg op de zandweg reden bleek het inderdaad een bumpyride te worden! Onderweg stapten geregeld mensen van de bus, totdat enkel nog de blanken overbleven die de toerist in het Mole gingen uithangen. Aan de ingang van het park bleef de bus ineens staan en werd Bart gezegd dat hij moest uitstappen… Vreemd, zeker de manier waarop dit gezegd werd! Het bleek gewoon dat er een toegangsprijs moest betaald worden. Overal hebben studenten korting op de toeristische plekken, dus probeerde ik voor ons vijven het verminderde tarief te verkrijgen met mijn kaart, maar dat bleek deze keer niet te pakken. Eenmaal aangekomen aan de receptie werden we snel ingecheckt en vroegen ze ons onmiddellijk wat we wouden eten (het was rond 20u denk ik, dus we hadden nog niet gegeten) zodat het klaar zou zijn tegen we onze spullen naar de kamer hadden gebracht. Dit bleek inderdaad ook zo te zijn: goede service en goed eten, dat zouden leuke dagen worden…

De safari’s in het park waren ofwel om 7u in de ochtend ofwel om 15u in de namiddag. Omdat Gil niet zo lekker was besloten we de eerste voormiddag rustig aan het zwembad door te brengen en de jeepsafari in de namiddag te doen. Vlak voor we naar het ontbijt gingen hadden we al enkele olifanten gezien die hun bad aan het nemen waren… Leuke start van de dag! Ook het Duitse koppel en de Nederlandse meisjes besloten de jeepsafari in de namiddag te doen en zo zaten we met ons negenen bovenop een Defender. We waren nog een 5 minuten weg of we zagen al een familie kleine aapjes, een paar antilopen en enkele Pumba’s. De hoop op olifanten werd enkel maar groter. Op een gegeven moment stopte de jeep, ging de ranger het struikgewas in en moesten we kort nadien van de jeep gaan: hij had olifanten gezien! We snelden van de jeep af en gingen stilletjes richting de plek waar hij was. Daar zaten drie olifanten tussen de bomen verstopt. Stapje voor stapje gingen we korter bij de grote grijze beesten. Ik werd er vanzelf stil van… De eerste safari was al geslaagd! Nadien hebben we nog wat nagenoten en gerelaxt aan het zwembad.

De volgende morgen toen we wouden opstaan voor de walking safari was het aan het regenen. De twijfel of de safari wel zou doorgaan was aanwezig, dus besloot ik de regen te trotseren en aan het informatiecentrum gaan vragen of de safari wel degelijk zou doorgaan. Daar zeiden ze zonder twijfel ja, dus ging ik de andere opjagen om hen klaar te maken. Geleidelijk aan begon het te minderen met regenen en begon de hemel op te klaren. In afwachting van de droge lucht moest iedereen een lokaaltje binnen om een promotiefilmpje van het Mole National Park te bekijken. Toen deze was afgelopen, iedereen was ingeschreven, een voorraad drinken en koekjes had gekocht en verdeeld werd in groepen gingen we elk ongeveer dezelfde richting uit met een eigen ranger. We hadden het geluk om een ranger voor enkel ons vijven te hebben. Na een tijdje begon de man grapjes te maken en vooral toen we kort bij een olifant konden. Er werd ook een hele fotoshoot met de olifant gehouden. We vonden dat we ervan moesten profiteren, wie weet zien we nooit nog een olifant in het wild van zo dicht! De olifant bleef zeker een half uur tot een uur op dezelfde plek paraderen… Toen hij uiteindelijk toch het hazenpad nam zat onze wandeling er op en gingen we terug naar het informatiecentrum. Opnieuw een safari die dubbel en dik geslaagd was! Tegen de tijd dat we ons ontbijt op hadden kwam de zon er weer door, dus konden we onze namiddag toch nog aan het zwembad doorbrengen. De avond werd vroeg afgesloten, want om 4u ’s nachts zouden we de bus opstappen richting Tamale (want we konden niet rechtstreeks naar Techiman!).

Om 3u45 kwamen ze op onze deur kloppen dat we ons moesten haasten want dat we gingen vertrekken. De manier van reizen werd wat gewijzigd, want de bus had afgelopen nacht moeten terugrijden om enkele mensen op te pikken… Maar we zouden met de jeep naar een stopplaats gebracht worden en van daaruit met een trotro naar Tamale. Bleek dat er maar één jeep was die heen en weer zou rijden dus een heleboel mensen voor een lange tijd moesten wachten. Wij hadden er geen zin in, dus hebben eigenlijk de anderen een beetje voorgestoken. En zo zaten wij met z’n vijven, een Spaanse en de twee Nederlandse meisjes die alle drie het vliegtuig moesten halen als eerste in de jeep. Op de stopplaats moesten we uiteindelijk niet te lang wachten tot het minibusje er was (wat ons in een vliegend tempo naar Tamale bracht). Op onze vraag werden we bij de bussen afgezet en daar hadden we opnieuw het geluk om enkele minuten later op de bus naar Techiman te kunnen stappen. Zo kwamen we in de vroege namiddag dan op onze nieuwe bestemming aan: Techiman. Nadat we ons hadden geïnstalleerd op onze kamers en de eerste foto’s online hadden gezet trokken we de stad in. ’s Avonds gingen we nog op zoek naar iets om te eten om nadien moe in ons bedje te kruipen. De eerste week met de vrienden is veel te snel voorbij gevlogen!

Na het ontbijt namen we een taxi naar het project ‘Hand in Hand’. Een initiatief van een Nederlandse dokter waarbij gehandicapte kinderen worden opgevangen, ze naar school kunnen, ze allerlei zaken leren (zoals kledij weven, armbanden maken,…) enz. De taxichauffeur zette ons voor de deur van de school af en onmiddellijk kwamen enkele kinderen onze richting uit en werden we door hen de school in getrokken. De kinderen hadden net een eetpauze gehad, dus het was een goed moment voor ons om aan te komen, zo konden we de lessen niet storen. We hadden elk een kind aan de hand dat ons ieder lokaaltje liet zien. In enkele klasjes zat een leerkracht, maar deze vonden het precies niet zo fijn dat we zomaar kwamen binnenvallen. Toen de lessen terug gingen hervatten zijn we dan ook maar vertrokken omdat we ons niet echt welkom voelden door de leerkrachten en om de leerlingen niet te veel te storen tijdens hun lessen. Het was dus een beetje een teleurstellend bezoek… Terug onderweg naar Techiman besloten we diezelfde dag nog te vertrekken naar Kumasi zodat we een volledige dag in de stad hadden. Onderweg naar het trotrostation stopte een trotro uit zichzelf en ze vroegen ons of we naar Kumasi gingen. Blijkbaar stond dat op ons af te lezen, want we hadden hen niets gevraagd. Zo hadden we nog maar eens geluk met het vervoer! Toen we in Kumasi aankwamen begon het hevig te regenen. Daar stonden we dan met onze rugzakken in de regen met nog geen slaapplaats. Een telefoontje later naar hotel The Kingsway hield een vriendelijke man een taxi voor ons tegen die ons naar onze bestemming bracht. Wat een drukte onderweg! We stonden meer stil dan we vooruit reden. Het hotel bleek maar een raar gebouw te zijn: een wirwar van donkere gangen. Maar de kamers waren zeker in orde, hier gingen we zeker en vast twee goede nachten doorbrengen. Tegen de tijd we waren geïnstalleerd op de kamers en we ons hadden opgefrist was het tijd om te gaan eten. Frederik had “Vic Baboo’s Café” aangeraden, en omdat we niet veel zin hadden om ver te gaan zijn we die aanrader aan de andere kant van de straat dan ook eens gaan checken. Vriendelijk personeel, ruime uitgebreide keuze en lekker eten, zeker een aanrader waar we de volgende dag zouden terugkomen.

Dinsdagochtend na het ontbijt trokken we met de Bradt Guide de stad in: het Kumasi Fort en de Kejetia Market stonden op het programma. Een vriendelijke gids leidde ons in het Fort rond, dat nu dienst doet als militair museum (land-, zee- en luchtmacht). Nadien gingen we nog iets drinken want de warmte had mij voor de eerste keer in deze maanden geveld en ik had dringend nood aan suikers. Na die suikerrush hebben we onze tocht verder gezet richting Kejetia Market. Zo druk had ik het nog niet gezien hier in Ghana! Amai! We konden niet anders dan meelopen met de stroom… Op de markt kochten de anderen ook de eerste souvenirs: zo een doek waar de kindjes in worden gedragen en die ze dragen wanneer ze hun bad nemen of gewoon als kledij. Toen we terug aan Vic Baboo’s Café kwamen zijn we iets gaan drinken om nadien de rest van de souvenirs te kopen rechtover ons hotel. Toen iedereen wat Cedi’s (de Ghanese munt) armer was, zijn we ons gaan verfrissen om ons laatste avondmaal in Kumasi te verorberen.

De volgende ochtend, na het ontbijt, werden nog de laatste souvenirs gekocht vooraleer we op zoek gingen naar een bus of trotro richting onze laatste bestemming: Cape Coast. We waren wat te ver gelopen en gelukkig kwamen we weer een super vriendelijke man tegen die met ons meeging tot aan de juiste trotro. Een paar uur later waren we op onze bestemming. We waren nog niet uit de trotro gestapt of er stond al een taxichauffeur bij ons die ons vroeg of we naar Oasis Beach Resort moesten. Het vervoer zit ons echt mee deze vakantie! Een paar minuten later kwamen we dan toe in het rustgevende hotel waar het genieten van de laatste dagen kon beginnen. Die dag hebben we niets meer gedaan buiten wat genoten van het weer, plannen gemaakt voor komende dagen en wat lekkers gegeten.

Donderdagochtend na het ontbijt zijn we richting het Kakum National Park gegaan. Ik was ontzettend benieuwd naar de zeven hangbruggen. Achteraf gezien was het helemaal niet zo spannend, het was wel leuk, maar minder dan ik verwacht had. Je was in geen tijd over de bruggen heen… maar dat was voor Gil en Nicky misschien maar goed ook. Nadien hebben we er nog een luie dag van gemaakt aan het strand.

Ook vrijdag was een dag waarin we uitstap en strand hebben gecombineerd. In de voormiddag zijn we eerst op zoek gegaan naar een internetcafé om de vluchturen van de vrienden te checken en nadien zijn we doorgegaan naar Cape Coast Castle. Een plek waar je zonder twijfel stil wordt als je naar de geschiedenis luistert die de gids verteld en als je stilstaat bij het feit dat er duizenden mensen hebben afgezien en zijn gestorven. Het leven kan heel mooi zijn, maar soms ook oh zo wreed! Het zonnetje scheen weer volop, dus we hebben ons na de geschiedkundige uitstap naar het strand gehaast om wat afkoeling te zoeken. We hadden in de loop van de namiddag al gemerkt dat het volk in groepen toestroomden, dus ’s avonds hebben we ons een beetje sneller klaargemaakt dan anders zodat we zeker een tafeltje hadden om te eten. Toen ons eten op was begonnen er dansers en muzikanten een traditionele show te geven. Nadien werd nog tot in de vroege uurtjes verder gefeest…

Zaterdagochtend moesten we wel terugkeren richting Accra, want de vrienden hun vliegtuig zou ’s avonds opstijgen richting België. Toen we voor het ontbijt gingen bleek er niemand te zijn… Het feestje van gisterenavond had hen blijkbaar langer in hun bed gehouden. Later dan verwacht kwamen zowel het keukenpersoneel als de obers traag op gang. Uiteindelijk hebben we na het ontbijt nog een laatste groepsfoto genomen en zijn we met de taxi naar het trotrostation gegaan. Daar hadden we weer snel een trotro, en een paar uur later bevonden we ons terug op de plek waar we vertrokken waren “Pink Hostel” in Accra. Gelukkig hadden ze nog een kamer vrij voor mij die nacht, konden we alle zakken daar gaan droppen zodat we rustig nog een laatste keer konden gaan eten. Ze vonden het eerste avondmaal in Frankies (in Osu) zo lekker dat we daar terug naartoe zijn gegaan. Het moment kon nu niet veel langer meer uitgesteld worden en we moesten wel de zakken gaan ophalen en naar de luchthaven vertrekken. Ik wou als eerste het luchthavengebouw binnengaan maar werd onmiddellijk tegengehouden “Are yougonnatraveltonight?” – “Euh no” – “Waitoutside!”. Het afscheid zou dus heel bruut moeten gebeuren! We waren nog een dik uur te vroeg, dus hadden we nog even de tijd om bij de aankomsthal iets te gaan drinken. Daar kreeg ik de laatste steken van Gil, werden de laatste dingen verteld en voelde het toch al vreemd om iets later niet meer in hun midden te zijn. Toen de tijd daar was ben ik terug meegegaan naar de vertrekhal (natuurlijk werd ik terug onmiddellijk weggestuurd), werden de laatste knuffels gegeven en heb ik hen zo lang mogelijk proberen uitzwaaien, tot er weer zo’n man naar mij kwam om te zeggen dat ik aan de andere kant van de straat moest gaan staan. Ik ging daar nu niet moederziel alleen staan staren naar een deur, dus ben ik maar doorgegaan.

Een half uurtje later zat ik dan weer moederziel alleen in mijn kamertje… Het voelde al vreemd aan en ze waren waarschijnlijk nog niet eens opgestegen. Net voor ze de vertrekhal waren ingegaan hadden Nicky en Gil nog gezegd dat ze een digitale en niet digitale verrassing hadden voor mij. De digitale had ik snel gevonden: een hilarische “fotoshoot” van hen twee op de Ipad. De niet digitale heb ik even moeten zoeken, maar toevallig kwam ik ze dan tegen door mijn hoofdkussen te verleggen toen ik wou gaan slapen: een aftelkalender en een lief briefje en 2 kaartjes, waarvan eentje al voor mijn verjaardag. (Neen maatje, dat heb ik nog niet open gedaan, ik zweer het! En sorry mama, dat van u heb ik wel al opengedaan, ik was nieuwsgierig!)

Ik heb enorm genoten van hun bezoek en ken hen ook niet genoeg bedanken dat ze dat voor mij over hadden (om even sentimenteel te doen!).

Tot de volgende!

Sandra. x