Akwaaba,
Met het hoog bezoek uit België achter de rug ben ik in de helft van
mijn stage gekomen. Wat vliegt de tijd snel… Zelf zo snel dat het nu weer al
bijna een maand is geleden dat jullie een nieuwe blog hebben gekregen. Maar
omdat te compenseren krijgen jullie er twee in één: die van de vakantie met de
vrienden en de volgende van de nieuwe stageweken. Weer veel lezen, maar jullie
hebben dan ook een tijdje zonder gezeten, dus geniet er dubbel en dik van!
Zondag 14 april 2013 * Back
to life, back to reality
Zondagochtend heb ik er nog een luie dag van gemaakt: opstaan,
ontbijten, nog enkele foto’s online zetten, alles op een zeer rustig tempo. Aan
het ontbijt ontmoette ik ook een andere Belgische, Evelien, die al enkele
maanden aan het reizen was (Zuid-Amerika, Azië en dan nu Afrika). Overal had ze
vrijwilligerswerk gedaan. Nu ze op haar laatste bestemming was begon het toch
wel extra te kriebelen om terug naar huis te gaan. Leuk om haar ervaringen te
horen. Tegen 12u moest ik uitchecken, dus dan was het ook tijd om terug te
keren naar het dorp. De terugkeer verliep vlotter dan verwacht, en tegen 14u30
was is dan ook in het dorp. Van zodra ik uit de trotro stapte zag ik weer al
die vrolijke gezichten lachen naar mij, heerlijk thuiskomen!
In de voormiddag had ik een telefoontje van Assambleman gehad om te
zeggen dat wanneer ik aankwam ik hem moest bellen want dat ze verhuisd waren
naar een tijdelijke woning. Ik wist natuurlijk dat ze uit hun huis moesten
(remember het conflict met de niet goedlachse buurvrouw), maar ik dacht dat hun
eigen huis zou klaar zijn, niet dus. Eerst m’n spullen gedropt en dan richting
de begraafplaats gegaan (want daar rechtover zouden ze nu wonen). Onderweg naar
daar kwam ik veel volk tegen die ik nog nooit gezien had, maar toen ik
Assambleman zag, werd het me duidelijk dat het de begrafenis was van de jonge
vrouw die plots gestorven was en 6 kinderen achterlaat. De volgende dag heb ik
van Alice wat “roddels” te horen gekregen van dat gezin:
·
De vrouw was niet bij haar volle
verstand
·
Haar eerste 4 kinderen zijn van
verschillende vaders
·
Haar laatste 2 kinderen zijn van
de man met wie ze nu samen was, maar daarmee was ze nog niet getrouwd
·
De man heeft zich dan nog moeten
verloven met de vrouw toen ze eigenlijk al dood was
·
De 2 laatste kinderen gaan naar
hun vader, de andere 4 gaan naar andere gezinnen (want deze zijn niet van de
man)
Het werd me dus nog maar eens duidelijk hoe graag ze over andere mensen
praten…
Maandag 15 – donderdag 18
april 2013 * Opnieuw wennen
De zin om naar de lagere school te gaan (en kunsteducatieve sessies te
geven) op maandag was ver zoek, dus ben ik niet zo voorbeeldig geweest en heb
ik er een wen-dag van gemaakt.
Dinsdagochtend stond ik gelukkig al wat actiever op en na het ontbijt
wou ik er dan ook invliegen op de school. Deze keer was het niet ik maar de
school die niet veel zin had… Toen ik er aankwam liepen alle leerlingen gewoon
in het rond en zaten alle leerkrachten aan een tafeltje rond een radio.
Blijkbaar was het proces tegen de huidige president gestart (hij zou gesjoemeld
hebben met de stemmen en veel meer stemmen hebben gekregen dan er eigenlijk
stemmers waren) en dat wouden ze natuurlijk allemaal niet missen. Tussendoor
verdween er even een leerkracht in zijn klas want er werden ook nog testen
afgenomen. Ik werd ook terug aan een klas toegewezen: klas 6. In de hoop dat ze
mij deze keer beter zouden verstaan dan vorige keer begon ik met goeie moed, ik
was wel blij dat de leerkracht er terug bij was om eventueel te vertalen. Ik
wou hen iets met spiegelbeelden laten doen, maar toen de leerkracht hen vroeg
of ze wel wisten hoe een spiegelbeeld reageert om handelingen bleek het dat 3/4e
van de leerlingen zichzelf nog nooit in een spiegel had bekeken. Ow, dat had ik
niet verwacht! Het uurtje ging net zoals vorige keer dus niet van een leien
dakje… Ik dacht dat ik nadien nog een klas kon doen, maar de directeur vertelde
dat de school vroeger dicht ging wegens het proces, dat wouden ze allemaal
namelijk op tv volgen. Dan maar naar huis, eten en eindelijk de berg was doen.
Alice wou me perséhelpen, eerst wou ik het niet, maar uiteindelijk was ik wel
blij dat ze geholpen heeft want anders had ik er nog lang gezeten (en nu waren
mijn witte t-shirten ook echt terug wit).
Woensdag heb ik nog eens dezelfde kunsteducatieve sessie proberen geven
in de school, opnieuw begrepen ze het niet heel goed. Deze keer kwam het
misschien ook omdat er geen leerkracht bij was (ze waren allemaal naar het
proces van de president aan het luisteren). Ik heb ze toch duidelijk kunnen
maken wat ze zien wanneer ze in een spiegel kijken, dat is dan toch iets… De
school werd opnieuw vroeger gesloten door het presidentsproces. Het was ook de
laatste keer voor even dat ik een kunsteducatieve sessie gaf, want vanaf
donderdag 18 april is de school dicht voor een kleine maand… Dat wordt dus een
andere bezigheid vinden.
Ik dacht dat er op donderdag nog eens huisbezoeken zouden zijn met de
health workers, maar toen ik vroeg waar ze waren bleken ze onder de boom bij de
katholieke kerk te zitten. Er bleek een medische check-up te zijn in het dorp
waar de mensen konden komen voor pilletjes, inentingen (zoals de privéschool
deed), bloeddruk laten meten, zwangerschapstest,… In de tijd dat ik hier ben,
en aanwezig was bij de health workers, heb ik al verschillende tienermeisjes
een positieve zwangerschapstest weten doen. Iedere keer lijken ze het niet erg
te vinden dat ze een baby’tje verwachten. Ik blijf het moeilijk vinden dat het
voor hun (precies) de normaalste zaak van de wereld is, dat het hoort bij hun
jonge leventje!
v
Wauw, het voelde precies nog vreemder om terug te komen naar het dorp
dan bij mijn allereerste weken… Toen Pauline laatst zei dat ze moeilijk terug
kon wennen na haar reizen had ik precies ook al hetzelfde gevoel. Het thuisfront
missen is precies erger dan tijdens de eerste maanden. Maar misschien moet dat
gevoel gewoon terug wegebben. Hopelijk, want uiteindelijk zit ik hier nog wel
even!
Vrijdag 19 – zondag 21 april
2013 * Niet meer “illegaal” rondlopen + opnieuw een afscheid
Normaal gezien zou ik woensdag mijn visum hebben opgehaald bij het
Immigration Office in Accra, maar Pauline had mij een sms gestuurd met de vraag
of ik ook nog een laatste keer kwam mee feesten met z’n vieren. Haar mama zou
namelijk ’s zaterdags aankomen, dan zou ze twee weken rondreizen met haar en
terug naar Nederland vliegen. Dus niet echt de kans meer om afscheid van ons te
nemen.
Na het ontbijt vertrok ik dan richting Kasoa waar ze mij stonden op te
wachten. De trotro op weg naar Accra bleef onderweg plots staan, bleek dat zijn
koppeling niet meer werkte… Natuurlijk is dit geen ramp voor de Ghanezen en
heeft de chauffeur gewoon ff aan de onderkant van het busje “geprutst” en we
konden weer verder. Als je er eigenlijk bij stilstaat in wat voor een wrakken
er hier nog gereden wordt dan mag je eigenlijk altijd blij zijn dat je uw
bestemming veilig bereikt. Ook alles kan je tegenkomen, en we hebben al
verschillende dingen zelf meegemaakt: tellertjes die in geen enkele trotro
werken, rem die afbreekt, koppeling die niet werkt, gaten onder je voeten zodat
je de straat ziet…
Aangekomen in Accra ging Pauline haar grote trekrugzak al bij de hostel
zetten en Anne, Iris en ik gingen rechtstreeks door naar de Immigration Office.
In principe zouden zij hun visum al drie weken geleden moeten opgehaald hebben,
maar toen kregen ze te horen dat ze later moesten weerkeren. Met een bang
hartje gingen ze nu dus voor de 3e of 4e keer kijken.
Eind goed, al goed deze keer, want onze drie paspoorten waren aanwezig. Volgens
ons moeten ze hun paspoort de eerste keer zijn kwijtgespeeld, want als je naar
de verwerkingsdatum kijkt van het visum dan zie je dat het de week nadat ze het
hebben binnengebracht al is afgestempeld. Ook mijn datum was al de week na
afgifte, ik vraag mij dan echt af waarom het zo lang moet duren vooraleer je er
kan achtergaan. Ik vraag me ook af hoe ze die termijnen berekenen, want ook al
weten ze dat ik eind juni terugkeer, toch hebben ze mijn visum tot begin
augustus geldig gemaakt. Als ik zou willen kan ik dus een maandje langer
blijven… Maar wees gerust thuisfront, dat doe ik jullie niet aan, ik kom nog
steeds op zondag 23 juni naar huis!
Nadien kon het ontspan- en afscheidsweekend beginnen aan het strand.
Ook Pauline kwam naar daar. Wat relaxen in het zonnetje, de zee eens in, wat
eten, bijkletsen,… Tegen de avond gingen we eerst iets gaan eten in de Accra
Mall: duurder dan al het andere, maar oh zo lekker (eindelijk nog eens pasta
met zeevruchten, nom nomnom). Nadien naar de hostel waar ook Suzanne (een
andere Nederlandse die Anne en Iris al hadden ontmoet en die een onderzoek doet
in Ghana) ons vergezelde. Onze avond werd na een douche gestart in Byblos waar
we iets gedronken hebben. Nadien zijn we een beetje verder naar Fire Flies
gegaan, om de avond in Duplex af te sluiten. Pauline haar mama kwam
zaterdagochtend om 5u aan op de luchthaven, dus hadden we allemaal het idee om
haar samen te gaan opwachten: Pauline zou haar een beetje verder zetten en
Anne, Iris en ik zouden de mama opwachten met een bordje met haar naam op. Dat
verliep allemaal vlekkeloos en het was fijn om moeder en dochter terug met
elkaar verenigd te zien. We hadden taxichauffeur Prosper zijn nummer vorige
avond gekregen toen we van Accra Mall terugkwamen en hij zou ons ’s ochtends
naar de hostel brengen. Met z’n allen in zijn kleine auto’tje, het was geen
zicht (ik lag bovenop de anderen hun benen), maar we zijn er toch geraakt!
Pauline had haar haren laten invlechten, maar ze was het zo beu dat we ze eruit
mochten halen. Een uur en half later, alle vlechtjes en heel wat eigen haar
minder, besloten we om te gaan ontbijten en nadien terug richting strand te
keren. Het had geen zin om nog in ons bed te kruipen, want dan waren we
helemaal een wrak, dus zijn we maar in de zon gaan uitrusten. Daar was het ook
het moment om afscheid te nemen van Pauline, want haar zou ik niet meer zien.
(Althans, niet hier in Ghana, want we hebben al beslist dat we elkaar in België
of Nederland terugzien!) De avond halen was moeilijk, we waren alle drie zo moe
als iets, maar uiteindelijk is het ons toch gelukt. Heel moe, maar wel voldaan
van een gezellig weekend, zijn we in ons bed gekropen.
Zondag na het ontbijt ben ik dan terug gekeerd richting Ayensuako,
terwijl Anne en Iris nog een dagje op het strand gingen doorbrengen. Anne haar
ouders, zusje en vriend kwamen namelijk ’s avonds aan, dus moest ze wel in
Accra blijven tot ze hen kon opwachten.
Maandag 22 – vrijdag 26 april
2013 * Een weekje als farmergirl
Ik ben het natuurlijk al gewend om in een farmerdorpje te leven, maar
deze week zou blijken hoe het is om niets anders te doen buiten dat (want ook
de health workers zijn niet komen opdagen)…
Doordat de school vakantie heeft hoef ik dus op maandag, dinsdag en
woensdag geen kunsteducatieve sessies te geven. Op maandag nam ik dus even de
tijd om de blog van de twee weken rondreizen en afgelopen weken aan te vullen
en om ook mijn logboek up to date te houden.
Dinsdag was het gezin en andere familie al vroeg naar het veld geweest
om cassave te halen. Dat werd dan ook schoongemaakt (het jasje eraf halen om
het duidelijk te maken) zodat het achteraf kon gemalen worden. De gemalen
cassave werd dan in zakken gestoken en dichtgebonden. In de late namiddag ben
ik ook nog mee naar een ander veld geweest, samen met Alice en Sister Mama om
brandhout te halen.
De volgende dag, woensdag, was een deel van de familie achter een
nieuwe lading cassave, en een ander deel zat de gemalen cassave eerst te zeven
en dan te roosteren zodat er Gari ontstaat (harde korreltjes cassave). Ik heb
bijna de hele dag meegeholpen met de cassave te zeven, zo voelde ik mij toch
een beetje nuttig.
Donderdagochtend was mijn plan om mee met de health workers op
huisbezoeken te gaan. Ik had hen dan ook een berichtje gestuurd met de vraag of
ze kwamen. Ik kreeg het antwoord van wel, dus ging ik wat verder schrijven aan
mijn blog in afwachting tot ze aankwamen. Een uurtje later kreeg ik een sms met
de melding dat ze toch niet kwamen… Nogmaals geen huisbezoeken dus. Dan maar
terug gaan helpen met de cassave. En in de namiddag wat buiten gezeten met één
van de leerkrachten van de lagere school (hij woont in hetzelfde gebouw als
mijn gastgezin). Zo’n gesprek met hem is eigenlijk heel confronterend, zowel
voor hem als voor mij. Ik besef dubbel en dik met hoeveel luxe wij leven in
België (of in Europa), maar voor hem is het ook het besef dat wij dat allemaal
hebben en hij niet… Ik vind het dan ook lastig als hij prijzen vraagt over
bijvoorbeeld een nieuwe gsm, fototoestel, auto, huis,… Dat geeft iedere keer de
bevestiging vind ik van “ik als blanke ben rijk, want ik heb dat allemaal, en
jij niet”. Maar ik vind het wel altijd interessante gesprekken. Het is leuk dat
hij zoveel wil weten (ook al weten we allebei dat het nu onbereikbaar is voor
hem).
Vrijdagochtend was het echt wel nodig om mijn kleren nog eens te
wassen, want ik zou van zaterdag tot dinsdag naar Cape Coast gaan (Sarah en
enkele andere vrijwilligers van het noorden waren voor twee weekjes aan het
reizen, en ik zou hen enkele dagen vergezellen). Na het ontbijt begon ik dan,
ook al zag ik dat het er bewolkt en regenachtig uitzag. De kleren waren
allemaal opgehangen, het ontbijt was binnengespeeld en we zouden terug naar
Assambleman’s ouders hun huis gaan om verder Gari te maken. Anita en ik waren
nog geen half uur dat of het begon te gieten! Toen het stilletjes begon wou ik
nog mijn kleren van de waslijn gaan halen, maar ver ben ik niet gekomen
vooraleer het met bakken uit de lucht viel. Al mijn kleren waren dus natter dan
de moment ik ze omhoog had gehangen. Tegen de middag, toen het voor even stopte
met regenen, ben ik mijn kleren in het droge gaan leggen. Dan moesten ze deze
keer maar binnen drogen… Het was opnieuw de bedoeling om vandaag met de health
workers op pad te gaan, maar wegens de regen zijn ze niet komen opdagen.
Kortom, mijn week zag er anders uit dan ik gedacht had.
Zaterdag 27 – dinsdag 30
april 2013 * Verlengd weekendje weg
Zaterdagvoormiddag heb ik nog wat geholpen met cassave te zeven voor de
Gari. Na de middag heb ik dan mijn zak klaargemaakt om richting Kokrobite te
vertrekken. Uiteindelijk ben ik wat later vertrokken dan gedacht, en was ik op
mijn bestemming toen het al donker begon te worden. Het was een blij weerzien
met Sarah! En we hebben tot in de vroege uurtjes onze benen losgegooid op de
reggaedansvloer… Zij was samen met 3 andere (Nederlandse) vrijwilligsters uit
Bolgatanga al een weekje aan het reizen met een chauffeur, deze zou hen voor de
laatste keer nog eens voeren tot Cape Coast, en ik kon gelukkig mee. Na een
veel te korte nacht en een ontbijtje vertrokken we met de Defender richting
Cape Coast. Rond de middag kwamen we daar dan aan en er bleken nog meerdere
vrijwilligers van in het noorden te zijn. De komende dagen zouden we dus met
een bende van 7 meisjes doorbrengen… Zondag hebben we niets meer gedaan buiten
op het strand wat relaxen en ’s avonds op zoek gegaan naar iets om te eten.
Maandagochtend zijn we ergens in de stad gaan ontbijten en nadien
hebben we de plaatselijke winkeltjes gedaan: er werden een heleboel
souvenirtjes gekocht, sommigen echt op het lijf geschreven van de persoon voor
wie het bedoeld is (ik denk hierbij aan de jongens van de klas). Het was 12u al
gepasseerd vooraleer we onze dag verder zette richting ElminaCastle. Ik was
blij dat ze dit wouden bezoeken en niet dat van Cape Coast, want dat tweede had
ik al gezien… Het blijft toch aangrijpend en ontroerend wanneer je de hele
geschiedenis te horen krijgt. Hoeveel mensen er gestorven zijn door de
onmenselijkheid van de Westerse mensen, het is niet te vatten… In het heengaan
naar Elmina hadden we twee taxi’s genomen, maar bleek dat we opgestapeld ook in
eentje geraakten (wat we dus ook gedaan hebben op de terugweg). Een
bucketshower later (want er was al een paar dagen geen stromend water in Cape
Coast) zaten we gezellig rond de tafel waar ik samen met (één van de twee)
Janneke een visschotel heb gedeeld. Wel, dat smaakte enorm! We hebben die avond
nog gezelschap gekregen van enkele Ghanezen en een groepje van Noorwegen. Het
Noorse meisje was al eerder in Ghana geweest en de andere Noren waren daar,
voor een weekje, samen met haar omdat ze met z’n allen een project hadden
opgestart. Interessant om te horen hoe hun project de eerste stappen zette in
de echte (Ghanese) wereld. Bleek dat één van de Noren sinds een jaar in San
Francisco woont en dat hij eigenlijk zakenman is in een bedrijf dat spelletjes
maakt (Apps) voor op de Ipad e.d. En blijkbaar doen ze het niet slecht, want de
twee spelletjes die ze hebben staan op nummer 1 en 2 in de Top Chart… Dat moet
ik dus duidelijk eens checken! Het was een gezellige avond! Toen iedereen
uiteindelijk in bed lag waren we met vier die niet echt konden slapen, dus zijn
we buiten nog even gaan kletsen. Het Noorse meisje kwam toen plots naakt buiten
uit haar kamer en zei doodnormaal “goodnight girls”… We wisten natuurlijk niet
wat ons overkwam en lagen voor een tijdje plat van het lachen. In die
Scandinavische landen zijn ze het natuurlijk gewoon om naakt rond te lopen, om
bijvoorbeeld te gaan ijsberen, maar dat ze daar ook geen problemen mee hebben
om dat in een land als Ghana te doen vonden we wel apart…
Dinsdagochtend zijn we nog bij een plaatselijk tentje gaan eten (we
hadden daar vorige dag een smoothie of fruitsap gedronken en hadden gezien dat
het ontbijt er wel lekker uitzag). De arme man stond er alleen voor, dus ik
vond het persoonlijk niet erg om meer dan een uur op ons eten te moeten
wachten… We hadden dan ook verschillende dingen gekozen, dus het is normaal dat
hij niet zeven borden tegelijkertijd kon brengen. Na het ontbijt werd het dan
tijd om afscheid te nemen: ik terug naar mijn dorpje, de anderen nog enkele
dagen verder reizen om op vrijdag ook terug te keren naar Bolgatanga.
Het was weer eens een fijn (verlengd) weekendje weg met leuk nieuw
gezelschap! Kijk er al naar uit om in juni bij hun op bezoek te gaan in
Bolgatanga…
Woensdag 1 – vrijdag 3 mei
2013 * Korte rustige week
1 mei is bij ons een feestdag (Dag van de Arbeid), en ook in Ghana
wordt er op die dag niet gewerkt, dus geen huisbezoeken met de health workers.
Bij het opstaan zag ik al dat het weer een grijze regenachtige dag ging worden,
en mijn ontbijt was nog maar net binnen of het begon weer goed te waaien en te
regenen. De hele dag bleef zo, een typisch Belgisch weertje, dus zat er niks
anders op dan de hele dag binnen te blijven en te schuilen voor de regen…
Donderdagochtend zat ik in afwachting op nieuws van de health workers
(Zouden ze komen of niet?”) buiten aan mijn kamer wat aan mijn blog te schrijven
toen ik gezelschap kreeg van verschillende kindjes. Ze kunnen dan gewoon
doodstil naast mij komen zitten, zonder iets te zeggen of zonder te bewegen.
Schattig! Uiteindelijk kreeg ik weer een smsje met de melding dat ze deze week
niet naar het dorp kwamen. Ik begin het echt vervelend te vinden en ga er
maandag, wanneer Agyeman (iemand van de organisatie) komt, toch wel iets van
zeggen…
Vrijdagvoormiddag heb ik mijn handwasje nog maar eens gedaan. Het
zonnetje scheen dus het was het ideale moment! Terwijl ik aan het wassen was,
is Sister Mama met kleine Doris naar het ziekenhuis gegaan. Ze was al een paar
dagen niet goed, had geen honger (wat in haar geval heel vreemd is), en ’s
ochtends had ze ook over gegeven. Er werd gedacht aan malaria, dus het moest
toch wel even onderzocht worden wat ze had. Rond de middag waren ze terug en
bleek het geen malaria te zijn, maar wel goed ziek… De kleine duts toch!
Voor de middag kwamen allerlei mensen naar het huis voor mijn
gastvader, er was een meeting van één of andere groep. Ik had nog al eens
groepen zien vergaderen hier, en ook deze keer bleef ik het speciaal vinden:
mensen die overal zitten (maakt niet uit of ze met hun rug naar iemand zitten),
iedereen die door elkaar praat, verschillende mensen die af en toe eens apart
gaan staan, alcohol dat op het einde wordt gedronken… Vreemd, maar wel
interessant om ze bezig te zien! Ik vraag me dan soms af wat ze aan het zeggen
zijn, en of ze ruzie aan het maken zijn (want soms lijkt het de ene minuut zo
en de volgende minuut zijn ze aan het lachen)…
De dag werd natuurlijk weer afgesloten zonder elektriciteit… Het begint
hier een gewoonte te worden. Op sommige momenten verlang ik toch ff terug naar
de luxe, maar op andere momenten voel ik mij hier zo relax en rustig zonder
alles wat we thuis hebben.
Zaterdag 4 – zondag 5 mei
2013 * Weekendje aan de kust
Zaterdagochtend na het ontbijt vertrokken Sister Mama en Alice naar een
begrafenis. Ik heb gewacht tot Anita terug was om dan ook richting Kokrobite te
vertrekken. Een nieuw weekendje ontspannen… Heerlijk!
Toen ik na de twee dagen niets doen (buiten op het strand luieren)
terug thuis kwam in het dorp was niet alleen Doris ziek, maar ook Alice. Zij
zag er echt niet gezond uit… Dat ze hun microben maar bij hun houden, ik wil
hier niet ziek worden!!
Maandag 6 – vrijdag 10 mei
2013 * Voorbereiden voor een hopelijk drukkere volgende week
Maandag de hele dag op Agyeman gewacht, maar natuurlijk is hij weer
niet komen opdagen…
Dinsdag is normaal gezien geen dag waarop ik de health workers zie,
maar plots kreeg ik telefoon van hen om te horen of ik iets aan het doen was
want dat ze in het dorp waren. Ik was niets aan het doen, dus was ik zeer blij
met het telefoontje. We hebben maar een paar gezinnen bezocht, want nadien
waren ze weer moe. Nadien hebben we wel nog even zitten praten: dat ik geen
echte obruni meer ben omdat mijn huid bruin is nu, dat ik meer moet eten, dat
Lydia ook haar wil zoals mij en wou weten met welke producten ik het behandel,…
Ook kijken ze mij hier altijd heel verbaasd aan als ik zeg dat mijn haar
natuurlijk is en dat ik enkel shampoo gebruik, niets meer.
Ze waren er op dinsdag, dus kon ik het wel verwachten dat ze woensdag
niet zouden komen. Maar doordat het volgende week terug school is (Joepie!!!)
had ik dus wel wat voorbereidingswerk voor nieuwe kunsteducatieve sessies. Ook
mijn tweede poging health educatie van vrijdag moest voorbereid worden. Een
namiddag brainstormen en achter de computer zitten dus (natuurlijk buiten, met
het zonnetje dat volop schijnt, en niet achter een bureau zoals ik in België
zou doen)…
Alice was nog steeds niet beter (ze liep afgelopen dagen echt als een
zombie rond, voetje voor voetje,…) dus was ze ’s ochtends naar het ziekenhuis
in Bawjiase gegaan. Toen ik vroeg wat ze had was ze heel vaag, ze wist het
precies niet, maar had wel een heleboel pilletjes gekregen (ook tegen malaria).
De ergste was precies al voorbij, want in de namiddag leek ze al wat beter dan
voorbije twee dagen.
Na het ontbijt was ik met Sister Mama meegegaan voor haar haar: ze was
ondertussen haar valse coupe, gelijkaardig aan de mijne alweer kwijt, dus was het
tijd om haar eigen haar nog eens in de krulspelden te laten steken.
Onvoorstelbaar wat ze allemaal in hun haar smeren (allerlei productjes en
“liters” shampoo en conditioner). Het is eigenlijk stom dat ik er nog verbaasd
van ben hoeveel plukken haar ze iedere keer verliezen wanneer ze hun haar
kammen. Echt, daar kunnen per keer van die haartoupetjes mee gemaakt worden!
Dinsdag hadden de health workers gezegd dat ze donderdag en vrijdag
terug naar het dorp kwamen. Dus donderdagochtend, toen Sister Mama naar de
markt was en Alice naar een ander dorp, heb ik de hele
voormiddag op hun gewacht zonder resultaat.
Vrijdagochtend was er eindelijk nog eens de weging van de kindjes, te
schattige boelekes vasthouden en aan de weegschaal hangen. En dan na het
middageten naar Accra voor een voorlaatste weekendje met Anne en Iris...
Ik denk dat jullie wel weer eventjes verder kunnen met lezen! Enjoy en
tot snel!
Sandra. x
Geen opmerkingen:
Een reactie posten