Hallo iedereen
Afgelopen vrijdag was het alweer 2 maanden geleden dat ik terug voet zette op Belgische bodem. Wat vliegt de tijd toch snel dit jaar, niet enkel in Ghana, maar ook hier zijn de voorbije maanden voorbij gevlogen.
Even tussendoor: sorry voor alle trouwe lezers dat jullie het einde van mijn Ghanese avonturen niet hebben kunnen volgen. Maar zoals ik in mijn laatste bericht vanuit Ghana schreef had ik niet veel zin meer. Nu, twee maand later, heb ik de goesting terug wat gevonden om die laatste momenten kort te beschrijven voor jullie.
De laatste week in het dorp was er eentje waarbij ik veel heb gehoord dat ze me gingen missen en waarbij ik dat ook veel heb gezegd. De leerkrachten op school, de lieve dames van het winkeltje, mijn gastgezin... Iedereen wou dat ik langer bleef. Ondanks dat ik iedereen toen al gigantisch ging missen, was ik blij dat ik weg kon uit het kleine dorpje, terug wat op ontdekking.
Mijn laatste volledige dag in het dorp heb ik de barmhartige gespeeld in het schooltje. Toen Nicky, Gil, Bart & Lien mij kwamen bezoeken hadden ze schriftjes en kleurpotloden mee meegebracht. Dat en een lading balpennen en gekleurd papier vond ik een mooi afscheidscadeautje waar ze zeker iets mee konden doen op een school.
Toen ik gepakt en gezakt van m'n kamer naar het dorpje was kwam ik iemand tegen die me deed stoppen en vroeg hoe het met me ging. Net zoals andere keren maakte ik graag een praatje, maar toen de man me vroeg of ik nog wist wie hij was moest ik een beetje beschaamd antwoorden dat ik hem mij niet kon herinneren. Mijn schaamte werd nog 10x groter toen bleek dat het de chief was van het dorp. Woeps! Toch best wel genant! Nu ja, ik had die man maar één keer gezin in al mijn maanden, en dan nog wel in het begin van mijn verblijf, en bij hem thuis.
In het gastgezin ging het er soms wat onwennig aan toe. Precies of ze niet wisten hoe ze zich moesten gedragen naar mijn vertrek toe. Die onwennigheid werd nog veel duidelijker bij m'n echte vertrek op zaterdag 8 juni. Ik had via Agyeman geregeld dat er een taxichauffeur mij ging voeren van Ayensuako naar Accra, want de hele weg met m'n 2 grote zakken in trotro's zag ik niet zitten. Na een paar keer bellen, ook met de taxichauffeur hadden we afgesproken dat ik tegen 14u in de namiddag ging vertrekken. Wonder boven wonder stond de man er zeker een uur op voorhand om mij te komen halen. Hij moest echter nog wat wachten, want Sister Mama was nog fufu aan het bereiden voor mij, en dat kon ik nu eenmaal niet afslaan. Na het lekkere eten, een laatste foto, wat cadeautjes voor hun (spulletjes die ik niet meer wou meesleuren zoals kleren enz.) was de tijd aangebroken om mijn zakken te gaan halen in m'n kamer. De onwennigheid bereikte dan pas een hoogtepunt, want mijn gastvader kon precies niet snel genoeg mijn zakken in de auto zetten. Als het aan hun had gelegen was ik gewoon ingestapt met enkel een "goodbye". Maar ik vond niet dat ik dat kon maken, dus heb iedereen nog eens een knuffel gegeven (en oh ja, dat voelde heel onwennig aan), en ben dan uiteindelijk toch ingestapt. Anders dan ik verwacht had verliep het afscheid dus redelijk koel. Ik dacht dat het zou komen doordat ze wisten dat ik de dag voor ik terug naar België vloog nog eens zou weerkeren om definitief afscheid te nemen, maar ook dan was het een koel afscheid. Ik voelde me er echt niet goed bij! Gelukkig heb ik 's avonds m'n zinnen wat kunnen verzetten door mijn verjaardag uitbundig te vieren.
Een paar dagen later begon m'n laatste kennismaking met nieuwe delen van Ghana. De eerste stop was Bolgatanga, helemaal in het noorden, waar Sarah (het meisje van m'n klas) haar stage deed. De omgeving, het klimaat, de mensen, alles is daar zo anders dan in het zuiden. Ik vond het heel fijn om naar haar gastgezin te gaan. En noorden of zuiden, de mensen zijn overal vriendelijk en ontvangen je overal met open armen. Na enkele dagen daar te vertoeven zakte ik terug af naar het zuiden, met enkele praktische tussenstops (omdat rechtstreeks reizen niet mooi aansloot) in Tamale en Kumasi naar Takoradi. En van daar dan met de taxi naar Butre, een klein ver afgelegen hostel midden in het groen en de ongerepte natuur, een strand voor u alleen. Prachtig! Dubbel en dik genieten dus die weken!
Uiteindelijk ben ik terug naar Accra gekeerd omdat ik nog wat moest regelen met de Dawn Foundation ivm een papier voor de beurs. En jammer genoeg had ik de voorlaatste dag van mijn Ghanees avontuur ook wat te kampen met de darmen. Ik bespaar jullie de details, maar ik was dolgelukkig dat ik die problemen maar op het einde van de reis had en niet in het begin!
Mijn voorlaatste dag in Ghana heb ik bij m'n tweede familie doorgebracht. 's Morgens voor de laatste keer met de trotro naar Ayensuako, het voelde vreemd. Iedereen was blij om me terug te zien, en ik was blij om iedereen terug te zien. Ik had nog wat cadeautjes mee: voor Alice, Sister Mama en Anita een doek, een 15-20 tal foto's geprint, een jurkje en boekje om Engels te leren voor Doris en voor de school nog een voetbal en een springtouw. Ik vond het zo jammer dat Doris naar school was, zo heb ik maar eventjes van haar gezelschap kunnen genieten. Maar ze heeft de hele tijd rond mij gehangen, toen we naar de trotrohalte gingen moest ik haar dragen en tijdens het wachten op de trotro heeft ze heel de tijd op m'n schoot gezeten. Wat heb ik genoten van die laatste momenten met haar. Dat schatje mis ik echt!
Het was al goed donker als ik terug in Accra was. 's Avonds nog wat gaan drinken met enkele toffe mensen. Zaterdagvoormiddag nog de laatste souvenirtjes gekocht, zakken gemaakt en in de late namiddag naar de luchthaven.
Met de tranen in de ogen ben ik op het vliegtuig gestapt. Gelukkig was er een tv'tje aanwezig om mijn gedachten wat te verzetten en om de tijd voorbij te laten vliegen, letterlijk en figuurlijk. Het andere klimaat kon ik al goed gewaar worden tijdens de tussenlanding in Turkije, wat verlangde ik toen al terug naar de Ghanese warmte... De vlucht van Istanbul naar Brussel leek precies langer te duren dan die van Accra-Istanbul. Nu kon het niet rap genoeg voorbij zijn, ik moest en zou nu zo snel mogelijk iedereen terug zien. Die spanning zorgde er ook voor dat er enkele tranen over mijn wangen rolden toen het vliegtuig de grond raakte. Ik heb een viteske hoger opgezet, mijn valiezen zo snel mogelijk genomen en de schuifdeuren naar de aankomsthal doorgegaan. Wat deed het zo'n deugd om mama, papa en enkele vriendinnen terug te zien. Wat deed het deugd om terug thuis te zijn.
In de namiddag bleek er nog een verrassing voor mij gepland: familie en vrienden kwamen langs voor een taartje op mijn thuiskomst.
Het zijn allemaal momenten, één voor één, die voorgoed in mijn geheugen blijven, en waar ik in de afgelopen maanden al iedere dag aan gedacht heb. Wekelijks hoor ik ook eens bij m'n gastgezin en de leerkrachten van het lagere schooltje hoe het met hen gaat. Want ook zij horen nu bij m'n familie en vrienden, en als ik iets geleerd heb in Ghana dan is het wel dat deze belangrijker zijn dan eender wat in het leven!
Iedereen bedankt om me al die maanden te volgen. Sorry voor de ellenlange blogberichten. En wie weet tot een volgende keer, voor een nieuw avontuur...
Sandra
x
