Eerste kennismakingen, eerste indrukken, eerste verhalen

Akwaaba (welkom) iedereen op mijn blog!

Met wat moeilijkheden en wat vertraging is het dan eindelijk tijd voor een eerste berichtje.

Zondag 3 februari * Vertrek

Spannend! Veel had ik niet geslapen toen om 3u30 mijn wekker al afliep.  Maar daar was het moment dan... Thuis alles nog een laatste keer goed bekeken, de zakken (die wonder boven wonder mooi rond de 20kg wogen) in de koffer gezet en op weg naar Zaventem. Toen we er bijna waren, kreeg ik al een smsje van Nicky om te horen of we nog ver waren. De schatten toch, Nicky & Lien, zijn ze speciaal voor mij opgestaan om mij uit te wuiven! 

We waren eigenlijk wat te vroeg op de luchthaven, want de mensjes die de tickets, valiezen e.d. regelenen zaten nog niet aan hun balie. Als een van de eerste vertrokken mijn zakken dan en had ik mijn boardingpas. Het moment van afscheid nemen kwam nu steeds dichterbij... Ik ween niet makkelijk, zeker niet wanneer anderen het kunnen zien, maar nu ben ik toch met tranen in de ogen voorbij de douane gestapt, heb nog een laatste keer gezwaaid naar de mama & papa en naar Nicky & Lien, en ben dan maar verder gegaan omdat de traantjes over m'n wangen begonnen rollen (en omdat ik het moeilijk had om mama te zien huilen).

Vanaf nu stond ik er dus alleen voor! Het was nog een dik half uur wachten voor ik in het vliegtuig mocht stappen, het wachten maakte het alleen nog maar moeilijker om tranen tegen te houden. De vlucht van Zaventem naar Istanbul verliep met redelijk veel turbulentie, waardoor we wat vertraging hadden opgelopen. In Istanbul zelf konden we ook niet onmiddellijk landen doordat het luchtverkeer te druk was, we hebben dus nog even een rondje moeten vliegen. Gevolg, een dikke 3 kwartier later dan voorzien, zijn we geland. Gelukkig moest ik daar niet te ver voor mijn overstap. Eenmaal binnen in de luchthaven, was ik direct terug aan de douane en daarna onmiddellijk in de vertrekhal. Toen ik op de schermen keek wanneer mijn vlucht was, stond deze nog mooi op het uur dat op m'n ticket stond. Het was nog geen tijd dus ging ik mij wat zetten. Wanneer ik al zittend wat mensen bekeek, spotte ik twee andere Vlaamse meisjes, Lies & Lotte, die ook op het ontmoetingsweekend van Ontmoet Afrika waren en die ook naar Ghana gingen. Ik was stiekem blij dat ik hen tegenkwam, zo moest ik niet alleen wachten en zou ik niet alleen aankomen in Ghana. Zij hadden net gekeken op het scherm van de vluchten en bleek dat er in die paar minuten vertraging was opgekomen. Meer dan een uur later stegen we op (we zouden om 14u45 vertrekken, uiteindelijk was dit pas 16u35). De vlucht duurde op bepaalde momenten iets te lang, maar af en toe wat slapen, lekker eten en leuke gesprekken (met o.a. een Ghanese man die na 9 jaar in de USA zijn familie nog eens ging bezoeken), doorbraken het zitten niksen. 

Om 21u30 (plaatselijke tijd, dus 22u30 Belgische tijd) stonden we uiteindelijk op Ghanese bodem, aan te schuiven voor onze stempel in het paspoort. Na een foto en vingerafdrukken, stond onze bagage op ons te wachten en konden we de luchthaven verlaten. Ik was ergens wel bang dat er niemand zou staan, en dat ik zoals Pauline (een Nederlandse vrijwilligster die al enkele weken in Ghana zat) zou voorhebben en dat Robert er niet zou staan. Misschien goed dat ik met vertraging ben geland, want ze stonden met 2 personen klaar met een papiertje "Dawn Foundation". (Ik had liever een papiertje met mijn naam gehad, maar ik was al heel blij dat ze er stonden.) Ik was heel moe en het was pikkedonker buiten, dus veel heb ik niet kunnen zien van het landschap, of heb ik ook niet echt kunnen genieten van de grapjes die ze de hele tijd bleven maken over wilde dieren. Wel had ik onmiddellijk door dat de chauffeurs als gekken rijden!

Aangekomen in de guesthouse in Kasoa werd ik vriendelijk ontvangen, direct naar mijn kamer begeleidt, mijn zakken werden gedragen, m'n bed werd nog vlug voor me opgemaakt en dan lieten ze me alleen. Ik wist niet goed of ik mijn muskietennet daar omhoog moest hangen, voor alle zekerheid heb ik dat toch nog gedaan voor ik samen met Amedee onder de wol kroop.

Laat me jullie trouwens nog even voorstellen aan Amedee, want hij zal af en toe wel eens ter sprake komen in deze berichten. Amedee is een cadeautje van Nicky. In haar 3e kleuterklasje heeft ze ook een Amedeepop. En de bedoeling van de Amedee in Ghana is om een verhaaltje te maken a.d.h.v. foto's. "Amedee op bezoek bij zijn familie" bijvoorbeeld, dat dan in juf Nicky haar klas kan gebruikt worden.

Maandag 4, dinsdag 5 februari * Wennen

Vanaf ik zondagavond 1 voet uit het vliegtuig had gezet, had ik al kennis gemaakt met de verschrikkelijke warmte. Diezelfde warmte maakte me na een eerste Ghanese nacht ook wakker. De verfrissende douche deed dan ook meer dan deugd. Na het ontbijt bij Robert's mama, werden eerst wat financiële zaken geregeld, nadien heb ik wat gerust op m'n kamer en wat gewacht tot Pauline er was, uiteindelijk ben ik met haar en de guesthouseboy Said een simkaart gaan kopen zodat ik eindelijk terug wat bereikbaar was. Voor een internet-usb-stick was het nu te laat, de winkel was al dicht. Dinsdag ben ik deze gaan halen, en na een test blijkt die het niet te doen op mijn laptop (blijkbaar werkt die enkel op Windows, niet op Apple). De eerste dagen waren om te wennen aan de warmte, de nieuwe cultuur,... maar uiteindelijk zijn ze ook begonnen met een kleine tegenslag (geen internet!).

Woensdag 6 februari * Verhuis

In de voormiddag had ik uiteindelijk geen tijd meer om nog naar de MTN-shop (de maatschappij waarvan mijn simkaart en mijn internet-usb-stick zijn) te gaan, dus een eerste blogbericht moest op zich laten wachten. Rond 11u20 kwam Robert aan bij de guesthouse, zijn we Adjeman (de man die ook aanwezig was bij mijn aankomst op de luchthaven) gaan oppikken, Robert onderweg afgezet en de tocht naar mijn nieuwe thuis begonnen. Hoe verder we reden, hoe meer we in het groen kwamen en hoe verder we van enige stad gelegen waren... De eerste indruk van mijn nieuwe thuis, het dorpje Ayensuaku, was stoffig en afgelegen. Het goede gevoel dat ik bij mijn aankomst in Kasoa had, had ik hier niet. Dit kwam zeker niet doordat de mensen niet vriendelijk waren, absoluut niet, want dat zijn ze stuk voor stuk wel, het had eerder met een "eerste indruk-/buikgevoel" te maken. (Gelukkig zijn eerste indrukken meestal verkeerd!) Na een eerste Ghanese maaltijd in het gastgezin, werd het stilletjes aan tijd om te gaan slapen. 

Donderdag 7 - donderdag 14 februari * Eerste week

Alice (de persoon die voor me kookt), Mama (denk dat ze zo echt noemt), Joseph/Addikah (mijn "papa") en Anita (mijn tienerzusje) zijn allemaal hele lieve mensen die er voor willen zorgen dat ik mij echt heel goed voel. Ze zeggen altijd maar "feel free", maar soms denk ik dat ik dat niet kan door de manier waarop ze doen. Mijn eerste week bestond vooral uit orders opvolgen: "sit", "eat", "come, let's go"... Ik heb hun dan ook vriendelijk uitgelegd dat ik geen gast wil zijn voor 4 maanden, maar deel wil uitmaken van de community. Stilletjes aan beginnen ze dit te begrijpen.

Wat heb ik zoal gedaan, gezien, gegeten, gedacht deze eerste week:

Gedaan? Gezien?

- Naast het feit dat ik vooral het gezeten en gerust, ben ik toch ook op kennismaking in het dorp geweest. Volgens mij heb ik al bijna iedereen dag gezegd. Iedere morgen, middag en avond zeg ik dan ook vriendelijk "good morning", "good afternoon" of "good evening", of zwaai ik even naar de mensen. Door deze kennismakingen en door de gesprekken met Joseph heb ik een plan van het dorp gemaakt om een overzicht te krijgen over de belangrijkste plaatsen in de community, heb ik een lijstje van de groepen die aanwezig zijn (jongerengroep, mannengroep die helpt bij begrafenissen (lenen spullen), en twee groepen die leningen geven (ene gesponsord door de overheid, de andere op zelfstandige basis van het dorp).

- Eén van de eerste dagen ben ik in de basisschool in het dorp en in de secundaire school in het nabijgelegen dorp gaan dag zeggen en kennismaken met de leerkrachten en de klassen.

- Veel mensen in het dorp zijn farmers (boeren), ook de mensen van mijn familie. Ik ben al 2x mee geweest naar het veld waar ik mee heb geholpen met cassave planten.

- Mijn nieuwe familie laten kennismaken met het thuisfront. Heb enkele foto's laten zien van familie en vrienden.

- Natuurlijk moeten er ook kleren gewassen worden. Dat heb ik het eerste weekend dan ook onmiddellijk gedaan. Ze vroegen me wel of ik het kon en of zij het niet in mijn plaats moesten doen. vriendelijk heb ik gezegd dat ik het zelf wel ging doen, daar bleken ze wat verbaasd over te zijn (dat ik dat zou kunnen). Eens ik begon te wassen, werd ik dan ook goed bekeken. Nu ja, ik zal er wel steeds beter en beter in worden, hopelijk ook in hun ogen.

- Een ander iets waar ze verbaasd over waren, was toen ik zei dat ik wel achterop een motor kan zitten. Mijn "vader" heeft er namelijk eentje, en wanneer ik achterop zou zitten, kan hij mij meer laten zien van de omliggende communities. Dat is dan ook al een paar keer gebeurd, waardoor ik in andere dorpjes ben geweest en andere scholen heb gezien.

- Zondag ben ik ook mee naar de mis geweest. Ik wou alles vanop de laatste rij aanschouwen, maar dat was buiten Alice gerekend, ze nam me mee naar de eerste rij. Van de misviering heb ik geen snars begrepen, want alles was in het Twi. Maar ik ben wel telkens mee gaan rechtstaan wanneer ze begonnen zingen, muziek maken en heen en weer wiegen, en ik heb maar flink mee offers gegeven. Ik had wel nog meer ambiance verwacht. Het zingen en muziek maken vond ik wel al aangenamer om naar te luisteren dan bijvoorbeeld een Vlaamse mis. Maar ik had gedacht dat ze meer gingen dansen.

- Bij ieder schooltje waar ik al ben langs geweest heb ik gezien dat een leerling stokslagen krijgt op het achterwerk van de leerkracht. Persoonlijk heb ik het daar moeilijk mee, en heb ik dus ook telkens m'n hoofd gedraaid naar de andere kant, maar het is natuurlijk niet aan mij om daar commentaar op te geven.

- Alle mensen in het dorp gaan water halen (ofwel bij de pomp, ofwel in het riviertje, ofwel bij de kraan). Ik was eens mee geweest, en heb geholpen. Maar amai, een emmer op m'n hoofd vol met water is niet goed voor mij nek. Alle mensen zijn dat natuurlijk gewoon vanaf ze kind zijn, mijn nekspieren zijn daar nog niet getraind voor. Maar ik wil er aan werken... Heb er echt bewondering voor, voor hoeveel gewicht ze op hun hoofd dragen, en dat terwijl hun nek mooi recht blijft en ze het laten uitschijnen alsof het twee keer niets is. Toen we laatste keer van de farm kwamen, had Mama trouwens een boomstammetje mee op haar hoofd, ik vond dat zo gek dat ik het maar vast heb gelegd op beeld. 

Gedacht?

De eerste dagen waren absoluut niet makkelijk. Ik heb me meermaals afgevraagd wat ik hier alleen kom doen. Maandag 11 februari had ik het dan ook heel moeilijk. Ik had niet goed geslapen, voelde me niet volledig fit, begon te twijfelen aan mijn hele avontuur, miste het thuisfront meer dan anders,... Alles een beetje bij elkaar dus. Iedereen was heel bezorgd, en dacht dat het aan hun lag. Gelukkig heb ik hen kunnen uitleggen dat ik misschien nog wel zo'n dagen ga hebben, maar dat ze zich daarvoor zelf niet slecht moeten voelen, dat het normaal is voor mij omdat ik "zo lang alleen zo ver van huis" zit. Tegen de avond ging het gelukkig al een pakje beter. En nu voel ik me er helemaal goed.

Gegeten?

Het eten valt tot nu toe goed mee, er is nog maar 1 ding wat ik niet heb gegeten. Hieronder enkele typische gerechten die ik al voorgeschoteld heb gekregen:

- Benku (ook wel kenke genoemd): een soort deegbal van maïs om in een pikant soepje met gerookte vis te doppen. Ook al 1x met vlees gehad: namelijk met een "bushanimal": een rat, daar heb ik mooi voor gepast en mijn honger was eerlijk gezegd toen ook wel over.

- Fante kenke: koude benku 

- Porish: (ontbijt) een warm drinkpapje van maïs waar melkpoeder en suiker worden aan toegevoegd.

- Soort smoutebol (ontbijt), ook van maïs.

- Pranté (bakbananen), yam (soort zoete aardappel) of rijst met contumbre (grote groene bladeren die gestoofd worden zoals spinazie (en zo ook een beetje smaken)

- Appelé: deegbal van maïs met pikante saus en vis

- Kokonté: deegbal van cassave met pikante saus en vis

- Suiker-/boterbrood

- Cabiche: witte bladeren die eruit zien als contumbre.

- Sokinse: (tussendoortje) gemalen cassave gemixt met melkpoeder, suiker en water.

- Schitto: rijst met bonen en gemalen vis + tomatensaus.

Vrijdag 15 - zondag 17 februari * Weekendje weg
Dit weekend zou een weekendje tussenuit zijn. Vrijdagochtend vertrok ik ’s morgens naar Kasoa waar ik een afspraak had met Robert om mijn taken te overlopen wat ik juist ga doen, en nadien ben ik met Pauline naar Accra vertrokken.

Mijn “vader” en de hele familie vond het beter dat Joseph mij met de motor ging afzetten in Bawjiase zodat ik van daaruit makkelijker met de trotro kon reizen. Zo gezegd, zo gedaan. Gepakt en gezakt zat ik achterop voor een dik half uurtje. Daar stond al een trotro te wachten eigenlijk, en mocht ik direct vooraan plaatsnemen. Tot in Kasoa New Market zijn we in 1x gereden. Daar ben ik dan overgestapt om een kleine 5min later op mijn bestemming te zijn: Kasoa Old Market. Mijn eerste rit, alleen in de trotro, was goed verlopen, dus dat was al een opluchting. Na een korte wandeling kwam ik aan bij het kantoor, waar enkele minuten later nog twee Nederlandse meisjes aankwamen, Anne en Iris. Met z’n drieën hebben we dan gewacht tot Robert er was, want natuurlijk was die een half uurtje te laat. Hij heeft dan eerst onze papieren voor het visum in orde gebracht, want daarvoor kwam ik natuurlijk ook. Iris had wat problemen met het gastgezin, dus toen Adjeman er ook was, hebben ze dat eerst besproken met hun 3. Nadien de visumpapieren in orde gebracht en dan kon ik op gesprek ivm mijn stageopracht.

Ik had een week en half kunnen observeren in het dorp, wie er aanwezig is, wat er te doen valt,… Samen met Robert en Adjeman zijn we tot volgende gekomen:

• 2 dagen per week ga ik met de verpleegsters die naar het dorp komen meelopen om met de vrouwen te praten over hoe ze hun voelen e.d.
• 2 dagen per week ga ik met de basisschool werken. Mijn voorstel hierbij was dan om een soort festival of enkele activiteiten op te richten zodat de kinderen wat meer vrije tijd hebben. Voor en na school moeten de kinderen namelijk meehelpen in het huishouden, moeten ze water halen,… Vooral de meisjes hebben amper tot geen vrije tijd. De jongens gaan ’s avonds wel eens voetballen. Mijn doel is dus om activiteiten op te richten voor de meisjes.
• Tenslotte een 5^e werkdag van de week ga ik aanwezige groepen (jongerengroep, vrouwengroep,…) wat werken.

Toen alles was besproken en Pauline ook was aangekomen op kantoor, zijn we met z’n tweeën richting Accra vertrokken waar we het weekend gingen doorbrengen. Vanaf het trotrostation zijn we naar de “ambassade” gegaan waar ik mijn visum kon verlengen. Daar aangekomen had ik hetzelfde voor zoals we in Brussel ook hadden meegemaakt: eerst zei het mevrouwtje dat ik te laat was omdat ze maar tot 13u open waren. Ik had dan uitgelegd dat ik speciaal het weekend daarvoor kwam, en dan gaf ze me toch het formulier dat ik moest invullen. Wanneer ik met het ingevulde formulier terug naar de balie ging, wou ze mij wel helpen, maar zei ze dat als ze het nu deed, mijn verlenging verviel wanneer ik nog in Ghana ben, dus ik dan nog eens zou moeten terugkomen. Gevolg: eind maart nog eens terugkomen!

Na het visumverhaal zijn we in de buurt iets gaan drinken en nadien naar de hostel gegaan. Het deed deugd om eindelijk nog eens op internet te kunnen, lang leve wifi! Veel hebben we nadien niet meer gedaan, juist nog wat naar het “restaurantjescentrum” gegaan om iets te eten: pizza en een ijsje (mooi geen Ghanees eten, want eerlijk gezegd begin ik dit nu al beu te worden). ’s Avonds nog wat op skype gepraat met de mama, met horten en stoten aangezien de verbinding niet altijd goed was. Maar het deed deugd om haar nog eens te zien en te horen.

Zaterdagochtend was de bedoeling om even uit te slapen, maar mijn lichaam is het vroege opstaan al gewoon, dus was ik rond 6u al wakker. Na een lekker deugddoende douche en een lekker ontbijtje zijn we met de trotro richting Independence Square vertrokken, waar we “evenement” bezig zagen. Blijkbaar was dit een maandelijkse misviering waar wel meer dan 250 mensen aanwezig waren. Speciaal om te zien! Nadien zijn we te voet naar het James Fort gegaan (waar vroeger slaven gevangen werden gehouden) en de vuurtoren die ernaast staat. Daar zijn we ook bovenop geweest. En het was echt een heel mooi zicht over Accra. Onze tocht hebben we dan verder gezet richting Makola Market, een gebouw met allemaal kleine kraampjes waar ze stoffen, haarspullen, juwelen,… verkopen. Daar heb ik ook mijn doek gekocht (wat de vrouwen dragen als ze hun bad nemen, of waar de kindjes worden in gedragen). Na de markt zijn we terug even naar de hostel gegaan, en nadien naar de Accra Mall (het enige winkelcentrum in Accra waar wat winkels zijn zoals in het westen en waar de toeristen en rijke Ghanezen rondlopen). Daar hebben we wat rondgelopen, heb ik een nieuwe reisstekker gekocht aangezien de mijne al stuk was, hebben we iets gegeten (frietjes deze keer) en zijn we teruggekeerd richting de hostel. ’s Avonds nog wat proberen skypen met m’n maatje, Nicky. Maar ook dan liep de verbinding niet altijd even goed. Toch heeft het ontzettend deugd gedaan om haar te zien en te horen.

Zondagochtend speciaal opgestaan om nog eens met de mama de skypen. Na het ontbijt nog de laatste hand aan dit blogbericht gelegd. En op de planning stond nog een voormiddagje strand. Rond de middag vertrek ik dan terug richting mijn gastgezin.

Het eerste Ghanese blogbericht is een heel lang, maar ik vrees dat het telkens wel lange berichten worden. Want ik heb besloten om niet van hot naar her te lopen om mijn internet in orde te krijgen, aangezien ik vermoed dat het bereik in het dorp toch niets zal zijn, dus hou ik het maar op de weekendjes weg. Ik plan om de 2 weken weg te gaan, dus dan ook mijn blog up te daten. En ik ben er ook zeker van dat ik veel dingen vergeten ben, maar het is zo veel dat ik niet aan alles direct denk...

Als jullie mij toch wat vaker willen bereiken kan dat op mijn Ghanees nummer: 0242969273. Gelukkig heb ik dat nog!

Lieve vrienden en familie, ik mis jullie allemaal, en ik laat binnen een tweetal weken weer iets van me horen.

Groetjes en dikke kus, Sandra of Yaya (zoals mijn naam in het Twi is aangezien ik op een donderdag ben geboren). xxx