Rustige weken...

Akwaaba,

Met het hoog bezoek uit België achter de rug ben ik in de helft van mijn stage gekomen. Wat vliegt de tijd snel… Zelf zo snel dat het nu weer al bijna een maand is geleden dat jullie een nieuwe blog hebben gekregen. Maar omdat te compenseren krijgen jullie er twee in één: die van de vakantie met de vrienden en de volgende van de nieuwe stageweken. Weer veel lezen, maar jullie hebben dan ook een tijdje zonder gezeten, dus geniet er dubbel en dik van!

Zondag 14 april 2013 * Back to life, back to reality

Zondagochtend heb ik er nog een luie dag van gemaakt: opstaan, ontbijten, nog enkele foto’s online zetten, alles op een zeer rustig tempo. Aan het ontbijt ontmoette ik ook een andere Belgische, Evelien, die al enkele maanden aan het reizen was (Zuid-Amerika, Azië en dan nu Afrika). Overal had ze vrijwilligerswerk gedaan. Nu ze op haar laatste bestemming was begon het toch wel extra te kriebelen om terug naar huis te gaan. Leuk om haar ervaringen te horen. Tegen 12u moest ik uitchecken, dus dan was het ook tijd om terug te keren naar het dorp. De terugkeer verliep vlotter dan verwacht, en tegen 14u30 was is dan ook in het dorp. Van zodra ik uit de trotro stapte zag ik weer al die vrolijke gezichten lachen naar mij, heerlijk thuiskomen!

In de voormiddag had ik een telefoontje van Assambleman gehad om te zeggen dat wanneer ik aankwam ik hem moest bellen want dat ze verhuisd waren naar een tijdelijke woning. Ik wist natuurlijk dat ze uit hun huis moesten (remember het conflict met de niet goedlachse buurvrouw), maar ik dacht dat hun eigen huis zou klaar zijn, niet dus. Eerst m’n spullen gedropt en dan richting de begraafplaats gegaan (want daar rechtover zouden ze nu wonen). Onderweg naar daar kwam ik veel volk tegen die ik nog nooit gezien had, maar toen ik Assambleman zag, werd het me duidelijk dat het de begrafenis was van de jonge vrouw die plots gestorven was en 6 kinderen achterlaat. De volgende dag heb ik van Alice wat “roddels” te horen gekregen van dat gezin:

·         De vrouw was niet bij haar volle verstand

·         Haar eerste 4 kinderen zijn van verschillende vaders

·         Haar laatste 2 kinderen zijn van de man met wie ze nu samen was, maar daarmee was ze nog niet getrouwd

·         De man heeft zich dan nog moeten verloven met de vrouw toen ze eigenlijk al dood was

·         De 2 laatste kinderen gaan naar hun vader, de andere 4 gaan naar andere gezinnen (want deze zijn niet van de man)

Het werd me dus nog maar eens duidelijk hoe graag ze over andere mensen praten…

Maandag 15 – donderdag 18 april 2013 * Opnieuw wennen

De zin om naar de lagere school te gaan (en kunsteducatieve sessies te geven) op maandag was ver zoek, dus ben ik niet zo voorbeeldig geweest en heb ik er een wen-dag van gemaakt.

Dinsdagochtend stond ik gelukkig al wat actiever op en na het ontbijt wou ik er dan ook invliegen op de school. Deze keer was het niet ik maar de school die niet veel zin had… Toen ik er aankwam liepen alle leerlingen gewoon in het rond en zaten alle leerkrachten aan een tafeltje rond een radio. Blijkbaar was het proces tegen de huidige president gestart (hij zou gesjoemeld hebben met de stemmen en veel meer stemmen hebben gekregen dan er eigenlijk stemmers waren) en dat wouden ze natuurlijk allemaal niet missen. Tussendoor verdween er even een leerkracht in zijn klas want er werden ook nog testen afgenomen. Ik werd ook terug aan een klas toegewezen: klas 6. In de hoop dat ze mij deze keer beter zouden verstaan dan vorige keer begon ik met goeie moed, ik was wel blij dat de leerkracht er terug bij was om eventueel te vertalen. Ik wou hen iets met spiegelbeelden laten doen, maar toen de leerkracht hen vroeg of ze wel wisten hoe een spiegelbeeld reageert om handelingen bleek het dat 3/4^e van de leerlingen zichzelf nog nooit in een spiegel had bekeken. Ow, dat had ik niet verwacht! Het uurtje ging net zoals vorige keer dus niet van een leien dakje… Ik dacht dat ik nadien nog een klas kon doen, maar de directeur vertelde dat de school vroeger dicht ging wegens het proces, dat wouden ze allemaal namelijk op tv volgen. Dan maar naar huis, eten en eindelijk de berg was doen. Alice wou me perséhelpen, eerst wou ik het niet, maar uiteindelijk was ik wel blij dat ze geholpen heeft want anders had ik er nog lang gezeten (en nu waren mijn witte t-shirten ook echt terug wit).

Woensdag heb ik nog eens dezelfde kunsteducatieve sessie proberen geven in de school, opnieuw begrepen ze het niet heel goed. Deze keer kwam het misschien ook omdat er geen leerkracht bij was (ze waren allemaal naar het proces van de president aan het luisteren). Ik heb ze toch duidelijk kunnen maken wat ze zien wanneer ze in een spiegel kijken, dat is dan toch iets… De school werd opnieuw vroeger gesloten door het presidentsproces. Het was ook de laatste keer voor even dat ik een kunsteducatieve sessie gaf, want vanaf donderdag 18 april is de school dicht voor een kleine maand… Dat wordt dus een andere bezigheid vinden.

Ik dacht dat er op donderdag nog eens huisbezoeken zouden zijn met de health workers, maar toen ik vroeg waar ze waren bleken ze onder de boom bij de katholieke kerk te zitten. Er bleek een medische check-up te zijn in het dorp waar de mensen konden komen voor pilletjes, inentingen (zoals de privéschool deed), bloeddruk laten meten, zwangerschapstest,… In de tijd dat ik hier ben, en aanwezig was bij de health workers, heb ik al verschillende tienermeisjes een positieve zwangerschapstest weten doen. Iedere keer lijken ze het niet erg te vinden dat ze een baby’tje verwachten. Ik blijf het moeilijk vinden dat het voor hun (precies) de normaalste zaak van de wereld is, dat het hoort bij hun jonge leventje!

v

Wauw, het voelde precies nog vreemder om terug te komen naar het dorp dan bij mijn allereerste weken… Toen Pauline laatst zei dat ze moeilijk terug kon wennen na haar reizen had ik precies ook al hetzelfde gevoel. Het thuisfront missen is precies erger dan tijdens de eerste maanden. Maar misschien moet dat gevoel gewoon terug wegebben. Hopelijk, want uiteindelijk zit ik hier nog wel even!

Vrijdag 19 – zondag 21 april 2013 * Niet meer “illegaal” rondlopen + opnieuw een afscheid

Normaal gezien zou ik woensdag mijn visum hebben opgehaald bij het Immigration Office in Accra, maar Pauline had mij een sms gestuurd met de vraag of ik ook nog een laatste keer kwam mee feesten met z’n vieren. Haar mama zou namelijk ’s zaterdags aankomen, dan zou ze twee weken rondreizen met haar en terug naar Nederland vliegen. Dus niet echt de kans meer om afscheid van ons te nemen.

Na het ontbijt vertrok ik dan richting Kasoa waar ze mij stonden op te wachten. De trotro op weg naar Accra bleef onderweg plots staan, bleek dat zijn koppeling niet meer werkte… Natuurlijk is dit geen ramp voor de Ghanezen en heeft de chauffeur gewoon ff aan de onderkant van het busje “geprutst” en we konden weer verder. Als je er eigenlijk bij stilstaat in wat voor een wrakken er hier nog gereden wordt dan mag je eigenlijk altijd blij zijn dat je uw bestemming veilig bereikt. Ook alles kan je tegenkomen, en we hebben al verschillende dingen zelf meegemaakt: tellertjes die in geen enkele trotro werken, rem die afbreekt, koppeling die niet werkt, gaten onder je voeten zodat je de straat ziet…

Aangekomen in Accra ging Pauline haar grote trekrugzak al bij de hostel zetten en Anne, Iris en ik gingen rechtstreeks door naar de Immigration Office. In principe zouden zij hun visum al drie weken geleden moeten opgehaald hebben, maar toen kregen ze te horen dat ze later moesten weerkeren. Met een bang hartje gingen ze nu dus voor de 3^e of 4^e keer kijken. Eind goed, al goed deze keer, want onze drie paspoorten waren aanwezig. Volgens ons moeten ze hun paspoort de eerste keer zijn kwijtgespeeld, want als je naar de verwerkingsdatum kijkt van het visum dan zie je dat het de week nadat ze het hebben binnengebracht al is afgestempeld. Ook mijn datum was al de week na afgifte, ik vraag mij dan echt af waarom het zo lang moet duren vooraleer je er kan achtergaan. Ik vraag me ook af hoe ze die termijnen berekenen, want ook al weten ze dat ik eind juni terugkeer, toch hebben ze mijn visum tot begin augustus geldig gemaakt. Als ik zou willen kan ik dus een maandje langer blijven… Maar wees gerust thuisfront, dat doe ik jullie niet aan, ik kom nog steeds op zondag 23 juni naar huis!

Nadien kon het ontspan- en afscheidsweekend beginnen aan het strand. Ook Pauline kwam naar daar. Wat relaxen in het zonnetje, de zee eens in, wat eten, bijkletsen,… Tegen de avond gingen we eerst iets gaan eten in de Accra Mall: duurder dan al het andere, maar oh zo lekker (eindelijk nog eens pasta met zeevruchten, nom nomnom). Nadien naar de hostel waar ook Suzanne (een andere Nederlandse die Anne en Iris al hadden ontmoet en die een onderzoek doet in Ghana) ons vergezelde. Onze avond werd na een douche gestart in Byblos waar we iets gedronken hebben. Nadien zijn we een beetje verder naar Fire Flies gegaan, om de avond in Duplex af te sluiten. Pauline haar mama kwam zaterdagochtend om 5u aan op de luchthaven, dus hadden we allemaal het idee om haar samen te gaan opwachten: Pauline zou haar een beetje verder zetten en Anne, Iris en ik zouden de mama opwachten met een bordje met haar naam op. Dat verliep allemaal vlekkeloos en het was fijn om moeder en dochter terug met elkaar verenigd te zien. We hadden taxichauffeur Prosper zijn nummer vorige avond gekregen toen we van Accra Mall terugkwamen en hij zou ons ’s ochtends naar de hostel brengen. Met z’n allen in zijn kleine auto’tje, het was geen zicht (ik lag bovenop de anderen hun benen), maar we zijn er toch geraakt! Pauline had haar haren laten invlechten, maar ze was het zo beu dat we ze eruit mochten halen. Een uur en half later, alle vlechtjes en heel wat eigen haar minder, besloten we om te gaan ontbijten en nadien terug richting strand te keren. Het had geen zin om nog in ons bed te kruipen, want dan waren we helemaal een wrak, dus zijn we maar in de zon gaan uitrusten. Daar was het ook het moment om afscheid te nemen van Pauline, want haar zou ik niet meer zien. (Althans, niet hier in Ghana, want we hebben al beslist dat we elkaar in België of Nederland terugzien!) De avond halen was moeilijk, we waren alle drie zo moe als iets, maar uiteindelijk is het ons toch gelukt. Heel moe, maar wel voldaan van een gezellig weekend, zijn we in ons bed gekropen.

Zondag na het ontbijt ben ik dan terug gekeerd richting Ayensuako, terwijl Anne en Iris nog een dagje op het strand gingen doorbrengen. Anne haar ouders, zusje en vriend kwamen namelijk ’s avonds aan, dus moest ze wel in Accra blijven tot ze hen kon opwachten.

Maandag 22 – vrijdag 26 april 2013 * Een weekje als farmergirl

Ik ben het natuurlijk al gewend om in een farmerdorpje te leven, maar deze week zou blijken hoe het is om niets anders te doen buiten dat (want ook de health workers zijn niet komen opdagen)…

Doordat de school vakantie heeft hoef ik dus op maandag, dinsdag en woensdag geen kunsteducatieve sessies te geven. Op maandag nam ik dus even de tijd om de blog van de twee weken rondreizen en afgelopen weken aan te vullen en om ook mijn logboek up to date te houden.

Dinsdag was het gezin en andere familie al vroeg naar het veld geweest om cassave te halen. Dat werd dan ook schoongemaakt (het jasje eraf halen om het duidelijk te maken) zodat het achteraf kon gemalen worden. De gemalen cassave werd dan in zakken gestoken en dichtgebonden. In de late namiddag ben ik ook nog mee naar een ander veld geweest, samen met Alice en Sister Mama om brandhout te halen.

De volgende dag, woensdag, was een deel van de familie achter een nieuwe lading cassave, en een ander deel zat de gemalen cassave eerst te zeven en dan te roosteren zodat er Gari ontstaat (harde korreltjes cassave). Ik heb bijna de hele dag meegeholpen met de cassave te zeven, zo voelde ik mij toch een beetje nuttig.

Donderdagochtend was mijn plan om mee met de health workers op huisbezoeken te gaan. Ik had hen dan ook een berichtje gestuurd met de vraag of ze kwamen. Ik kreeg het antwoord van wel, dus ging ik wat verder schrijven aan mijn blog in afwachting tot ze aankwamen. Een uurtje later kreeg ik een sms met de melding dat ze toch niet kwamen… Nogmaals geen huisbezoeken dus. Dan maar terug gaan helpen met de cassave. En in de namiddag wat buiten gezeten met één van de leerkrachten van de lagere school (hij woont in hetzelfde gebouw als mijn gastgezin). Zo’n gesprek met hem is eigenlijk heel confronterend, zowel voor hem als voor mij. Ik besef dubbel en dik met hoeveel luxe wij leven in België (of in Europa), maar voor hem is het ook het besef dat wij dat allemaal hebben en hij niet… Ik vind het dan ook lastig als hij prijzen vraagt over bijvoorbeeld een nieuwe gsm, fototoestel, auto, huis,… Dat geeft iedere keer de bevestiging vind ik van “ik als blanke ben rijk, want ik heb dat allemaal, en jij niet”. Maar ik vind het wel altijd interessante gesprekken. Het is leuk dat hij zoveel wil weten (ook al weten we allebei dat het nu onbereikbaar is voor hem).

Vrijdagochtend was het echt wel nodig om mijn kleren nog eens te wassen, want ik zou van zaterdag tot dinsdag naar Cape Coast gaan (Sarah en enkele andere vrijwilligers van het noorden waren voor twee weekjes aan het reizen, en ik zou hen enkele dagen vergezellen). Na het ontbijt begon ik dan, ook al zag ik dat het er bewolkt en regenachtig uitzag. De kleren waren allemaal opgehangen, het ontbijt was binnengespeeld en we zouden terug naar Assambleman’s ouders hun huis gaan om verder Gari te maken. Anita en ik waren nog geen half uur dat of het begon te gieten! Toen het stilletjes begon wou ik nog mijn kleren van de waslijn gaan halen, maar ver ben ik niet gekomen vooraleer het met bakken uit de lucht viel. Al mijn kleren waren dus natter dan de moment ik ze omhoog had gehangen. Tegen de middag, toen het voor even stopte met regenen, ben ik mijn kleren in het droge gaan leggen. Dan moesten ze deze keer maar binnen drogen… Het was opnieuw de bedoeling om vandaag met de health workers op pad te gaan, maar wegens de regen zijn ze niet komen opdagen. Kortom, mijn week zag er anders uit dan ik gedacht had.

Zaterdag 27 – dinsdag 30 april 2013 * Verlengd weekendje weg

Zaterdagvoormiddag heb ik nog wat geholpen met cassave te zeven voor de Gari. Na de middag heb ik dan mijn zak klaargemaakt om richting Kokrobite te vertrekken. Uiteindelijk ben ik wat later vertrokken dan gedacht, en was ik op mijn bestemming toen het al donker begon te worden. Het was een blij weerzien met Sarah! En we hebben tot in de vroege uurtjes onze benen losgegooid op de reggaedansvloer… Zij was samen met 3 andere (Nederlandse) vrijwilligsters uit Bolgatanga al een weekje aan het reizen met een chauffeur, deze zou hen voor de laatste keer nog eens voeren tot Cape Coast, en ik kon gelukkig mee. Na een veel te korte nacht en een ontbijtje vertrokken we met de Defender richting Cape Coast. Rond de middag kwamen we daar dan aan en er bleken nog meerdere vrijwilligers van in het noorden te zijn. De komende dagen zouden we dus met een bende van 7 meisjes doorbrengen… Zondag hebben we niets meer gedaan buiten op het strand wat relaxen en ’s avonds op zoek gegaan naar iets om te eten.

Maandagochtend zijn we ergens in de stad gaan ontbijten en nadien hebben we de plaatselijke winkeltjes gedaan: er werden een heleboel souvenirtjes gekocht, sommigen echt op het lijf geschreven van de persoon voor wie het bedoeld is (ik denk hierbij aan de jongens van de klas). Het was 12u al gepasseerd vooraleer we onze dag verder zette richting ElminaCastle. Ik was blij dat ze dit wouden bezoeken en niet dat van Cape Coast, want dat tweede had ik al gezien… Het blijft toch aangrijpend en ontroerend wanneer je de hele geschiedenis te horen krijgt. Hoeveel mensen er gestorven zijn door de onmenselijkheid van de Westerse mensen, het is niet te vatten… In het heengaan naar Elmina hadden we twee taxi’s genomen, maar bleek dat we opgestapeld ook in eentje geraakten (wat we dus ook gedaan hebben op de terugweg). Een bucketshower later (want er was al een paar dagen geen stromend water in Cape Coast) zaten we gezellig rond de tafel waar ik samen met (één van de twee) Janneke een visschotel heb gedeeld. Wel, dat smaakte enorm! We hebben die avond nog gezelschap gekregen van enkele Ghanezen en een groepje van Noorwegen. Het Noorse meisje was al eerder in Ghana geweest en de andere Noren waren daar, voor een weekje, samen met haar omdat ze met z’n allen een project hadden opgestart. Interessant om te horen hoe hun project de eerste stappen zette in de echte (Ghanese) wereld. Bleek dat één van de Noren sinds een jaar in San Francisco woont en dat hij eigenlijk zakenman is in een bedrijf dat spelletjes maakt (Apps) voor op de Ipad e.d. En blijkbaar doen ze het niet slecht, want de twee spelletjes die ze hebben staan op nummer 1 en 2 in de Top Chart… Dat moet ik dus duidelijk eens checken! Het was een gezellige avond! Toen iedereen uiteindelijk in bed lag waren we met vier die niet echt konden slapen, dus zijn we buiten nog even gaan kletsen. Het Noorse meisje kwam toen plots naakt buiten uit haar kamer en zei doodnormaal “goodnight girls”… We wisten natuurlijk niet wat ons overkwam en lagen voor een tijdje plat van het lachen. In die Scandinavische landen zijn ze het natuurlijk gewoon om naakt rond te lopen, om bijvoorbeeld te gaan ijsberen, maar dat ze daar ook geen problemen mee hebben om dat in een land als Ghana te doen vonden we wel apart…

Dinsdagochtend zijn we nog bij een plaatselijk tentje gaan eten (we hadden daar vorige dag een smoothie of fruitsap gedronken en hadden gezien dat het ontbijt er wel lekker uitzag). De arme man stond er alleen voor, dus ik vond het persoonlijk niet erg om meer dan een uur op ons eten te moeten wachten… We hadden dan ook verschillende dingen gekozen, dus het is normaal dat hij niet zeven borden tegelijkertijd kon brengen. Na het ontbijt werd het dan tijd om afscheid te nemen: ik terug naar mijn dorpje, de anderen nog enkele dagen verder reizen om op vrijdag ook terug te keren naar Bolgatanga.

Het was weer eens een fijn (verlengd) weekendje weg met leuk nieuw gezelschap! Kijk er al naar uit om in juni bij hun op bezoek te gaan in Bolgatanga…

Woensdag 1 – vrijdag 3 mei 2013 * Korte rustige week

1 mei is bij ons een feestdag (Dag van de Arbeid), en ook in Ghana wordt er op die dag niet gewerkt, dus geen huisbezoeken met de health workers. Bij het opstaan zag ik al dat het weer een grijze regenachtige dag ging worden, en mijn ontbijt was nog maar net binnen of het begon weer goed te waaien en te regenen. De hele dag bleef zo, een typisch Belgisch weertje, dus zat er niks anders op dan de hele dag binnen te blijven en te schuilen voor de regen…

Donderdagochtend zat ik in afwachting op nieuws van de health workers (Zouden ze komen of niet?”) buiten aan mijn kamer wat aan mijn blog te schrijven toen ik gezelschap kreeg van verschillende kindjes. Ze kunnen dan gewoon doodstil naast mij komen zitten, zonder iets te zeggen of zonder te bewegen. Schattig! Uiteindelijk kreeg ik weer een smsje met de melding dat ze deze week niet naar het dorp kwamen. Ik begin het echt vervelend te vinden en ga er maandag, wanneer Agyeman (iemand van de organisatie) komt, toch wel iets van zeggen…

Vrijdagvoormiddag heb ik mijn handwasje nog maar eens gedaan. Het zonnetje scheen dus het was het ideale moment! Terwijl ik aan het wassen was, is Sister Mama met kleine Doris naar het ziekenhuis gegaan. Ze was al een paar dagen niet goed, had geen honger (wat in haar geval heel vreemd is), en ’s ochtends had ze ook over gegeven. Er werd gedacht aan malaria, dus het moest toch wel even onderzocht worden wat ze had. Rond de middag waren ze terug en bleek het geen malaria te zijn, maar wel goed ziek… De kleine duts toch!

Voor de middag kwamen allerlei mensen naar het huis voor mijn gastvader, er was een meeting van één of andere groep. Ik had nog al eens groepen zien vergaderen hier, en ook deze keer bleef ik het speciaal vinden: mensen die overal zitten (maakt niet uit of ze met hun rug naar iemand zitten), iedereen die door elkaar praat, verschillende mensen die af en toe eens apart gaan staan, alcohol dat op het einde wordt gedronken… Vreemd, maar wel interessant om ze bezig te zien! Ik vraag me dan soms af wat ze aan het zeggen zijn, en of ze ruzie aan het maken zijn (want soms lijkt het de ene minuut zo en de volgende minuut zijn ze aan het lachen)…

De dag werd natuurlijk weer afgesloten zonder elektriciteit… Het begint hier een gewoonte te worden. Op sommige momenten verlang ik toch ff terug naar de luxe, maar op andere momenten voel ik mij hier zo relax en rustig zonder alles wat we thuis hebben.

Zaterdag 4 – zondag 5 mei 2013 * Weekendje aan de kust

Zaterdagochtend na het ontbijt vertrokken Sister Mama en Alice naar een begrafenis. Ik heb gewacht tot Anita terug was om dan ook richting Kokrobite te vertrekken. Een nieuw weekendje ontspannen… Heerlijk!

Toen ik na de twee dagen niets doen (buiten op het strand luieren) terug thuis kwam in het dorp was niet alleen Doris ziek, maar ook Alice. Zij zag er echt niet gezond uit… Dat ze hun microben maar bij hun houden, ik wil hier niet ziek worden!!

Maandag 6 – vrijdag 10 mei 2013 * Voorbereiden voor een hopelijk drukkere volgende week

Maandag de hele dag op Agyeman gewacht, maar natuurlijk is hij weer niet komen opdagen…

Dinsdag is normaal gezien geen dag waarop ik de health workers zie, maar plots kreeg ik telefoon van hen om te horen of ik iets aan het doen was want dat ze in het dorp waren. Ik was niets aan het doen, dus was ik zeer blij met het telefoontje. We hebben maar een paar gezinnen bezocht, want nadien waren ze weer moe. Nadien hebben we wel nog even zitten praten: dat ik geen echte obruni meer ben omdat mijn huid bruin is nu, dat ik meer moet eten, dat Lydia ook haar wil zoals mij en wou weten met welke producten ik het behandel,… Ook kijken ze mij hier altijd heel verbaasd aan als ik zeg dat mijn haar natuurlijk is en dat ik enkel shampoo gebruik, niets meer.

Ze waren er op dinsdag, dus kon ik het wel verwachten dat ze woensdag niet zouden komen. Maar doordat het volgende week terug school is (Joepie!!!) had ik dus wel wat voorbereidingswerk voor nieuwe kunsteducatieve sessies. Ook mijn tweede poging health educatie van vrijdag moest voorbereid worden. Een namiddag brainstormen en achter de computer zitten dus (natuurlijk buiten, met het zonnetje dat volop schijnt, en niet achter een bureau zoals ik in België zou doen)…

Alice was nog steeds niet beter (ze liep afgelopen dagen echt als een zombie rond, voetje voor voetje,…) dus was ze ’s ochtends naar het ziekenhuis in Bawjiase gegaan. Toen ik vroeg wat ze had was ze heel vaag, ze wist het precies niet, maar had wel een heleboel pilletjes gekregen (ook tegen malaria). De ergste was precies al voorbij, want in de namiddag leek ze al wat beter dan voorbije twee dagen.

Na het ontbijt was ik met Sister Mama meegegaan voor haar haar: ze was ondertussen haar valse coupe, gelijkaardig aan de mijne alweer kwijt, dus was het tijd om haar eigen haar nog eens in de krulspelden te laten steken. Onvoorstelbaar wat ze allemaal in hun haar smeren (allerlei productjes en “liters” shampoo en conditioner). Het is eigenlijk stom dat ik er nog verbaasd van ben hoeveel plukken haar ze iedere keer verliezen wanneer ze hun haar kammen. Echt, daar kunnen per keer van die haartoupetjes mee gemaakt worden!

Dinsdag hadden de health workers gezegd dat ze donderdag en vrijdag terug naar het dorp kwamen. Dus donderdagochtend, toen Sister Mama naar de markt was en Alice naar een ander dorp, heb ik de hele voormiddag op hun gewacht zonder resultaat.

Vrijdagochtend was er eindelijk nog eens de weging van de kindjes, te schattige boelekes vasthouden en aan de weegschaal hangen. En dan na het middageten naar Accra voor een voorlaatste weekendje met Anne en Iris...

Ik denk dat jullie wel weer eventjes verder kunnen met lezen! Enjoy en tot snel!

Sandra. x

Vakantie!!!

Akwaaba,

Zaterdag 30 maart – maandag 1 april 2013 * Hoera, ze zijn er!

De rit van Ayensuako naar Accra was druk, drukker, drukst. Tegen 16u15 was ik aan de “Pink Hostel” aangekomen met de hoop dat er nog plaats was voor 5 personen. It was myluckyday, want er waren nog bedden vrij, maar… niet zoals ik in gedachten had. Ik had gehoopt dat we gewoon met z’n vijven in één kamer konden, maar jongens en meisjes worden gescheiden, dus Bart moest alleen slapen. En dan was het licht in de gezamenlijke meisjeskamer stuk, dus werd het twee-twee.

Mijn plan was om eerst nog voor de bus naar Tamale te gaan kijken en naar de supermarkt te gaan, maar toen ik aankwam in de hostel wou ik eerst even ontspannen en tegen ik wou vertrekken begon de zon al stilletjes onder te gaan, en in de donkere ging ik ook niet meer naar de Shoprite gaan. Dan maar wat langer ontspannen en gewoon wachten tot ik naar de luchthaven kon vertrekken om Nicky, Gil, Bart en Lien op te pikken.

Hun vliegtuig landde om 20u15, tegen 19u30 heb ik een taxi genomen (waarvan de chauffeur mij in ’t zak heeft gezet, de smeerlap!) naar de luchthaven. Zoveel volk in vergelijking met de dag dat ik aankwam! Het had misschien ook te maken met het feit dat het de dag nadien Pasen was en dat het iets vroeger was dan bij mijn aankomst. Het wachten was wel zenuwslopend als je daar alleen zit.

Toen de aankomsthal begon leeg te stromen zag ik mijn vijf Belgische vriendjes door de deuren komen. Een dikke knuffel en wat “jaloezie” van hoe bruin ik al was later zijn we met pak en zak naar buiten gegaan. Hun eerste indruk was vooral warm! “Tiens, dat was bij mij precies ook zo toen ik arriveerde…” Al snel hadden we twee taxi’s te pakken die ons richting Pink Hostel brachten. Het voelde eigenlijk wel wat raar om hen terug te zien na twee maand, maar het deed oh zo’n deugd. Natuurlijk moest ik met mijn maatje, Nicky, op de kamer, want we hadden elkaar zoveel te vertellen. Zoals verwacht sliepen we niet onmiddellijk met ons getetter.

De paar uurtjes slaap waren er ’s ochtends niet aan te zien, want alle vijf hadden we zin om er een toffe eerste Ghanese dag van te maken! Dag 1 werd typische toeristendag in Accra. Na een ontbijtje vertrokken we richting Circle, het trotrostation, om op de trotro richting Independence Square te gaan. De trotro reed via een andere weg dan ik al gedaan had, dus kwamen we ook op een nieuwe plek terecht. Gelukkig zag ik in de verte een herkenbaar punt, dus ging de tocht in de brandende zon verder… Onderweg een korte pauze gehouden, met een yoghortijsje, en dan aan Independence Square beslist om terug naar de hostel te gaan, onze bikini (zwemshort in Bart zijn geval) aan te doen en naar Labadi Beach te gaan om een dagje te relaxen. Omdat het Pasen was, en dat in Ghana heel fel gevierd wordt, reden er veel minder trotro’s rond. Met een beetje toeval, en hulp van een andere trotro, hadden we dan toch eentje kunnen bemachtigen richting Circle. Het was ondertussen middag en de zon brandde rustig verder op hun bleke huiden… De drie Nederlandse meisjes, Pauline, Anne & Iris waren ook op het strand, net als honderden andere mensen (deze keer vooral Ghanezen). Het werd een rustig, ontspannend eerste dagje met de vrienden. Na een deugddoende douche zijn we in Osu bij Frankies gaan eten. Lekker, maar veel. Nadien nog een frisdrankje gaan drinken en ons bed in.

Dag 2 was een dag waar ik wel naar uitkeek, maar ook wel zenuwen voor had. Na het ontbijt gingen we eerst gaan kijken bij de VVIP-bus die we zouden nemen richting het noorden, om daarna de trotro richting Kasoa te nemen. Het busstation rechtover Circle bleek niet het juiste te zijn en we werden verder gestuurd in een arme buurt aan de spoorlijn. Daar stond een man van VVIP, herkenbaar aan zijn t-shirt, en hij bracht ons naar het geïmproviseerde loketje (een tafel met paar stoelen onder een partytent) waar we ons ticket kochten voor de dag erna. We konden eindelijk vertrekken richting mijn dorpje, spannend! Onze aansluitingen naar Ayensuako volgden elkaar allemaal mooi op, gelukkig. Eenmaal in het dorp keek iedereen natuurlijk: niet 1 obruni maar 5 tegelijk! De vrienden hadden schriftjes en kleurpotloden mee, en Nicky had voor mij ook wat spullen moeten meebrengen, dus dat zijn we eerst gaan droppen in mijn kamer om nadien richting mijn gastgezin te gaan. Ze waren niet in hun huis te vinden maar wel op de plek waar ze hun nieuw huis aan het bouwen zijn. Op deze manier hadden ze ook al een kleine rondleiding door het dorp. Ik werd heel hartelijk ontvangen door hen en ook mijn Belgische reisgenoten werden met open armen welkom geheten. We bleven even zitten om op adem te komen van onze reis en nadien gingen we naar Assambleman’s ouders, daar wou Alice eten voor ons maken. Dat zagen we alle 5 wel zitten, het zou waarschijnlijk de enigste keer zijn dat ze echt Ghanees zouden eten, maar vertelde hen ook wel onmiddellijk dat ze het helemaal niet pikant mochten maken (nog minder dan voor mij!). Nicky was heel benieuwd om mijn kleine zusje Doris te ontmoeten, en na een tijdje kwam Anita er dan ook mee toe. Tot mijn verbazing was ze veel minder bang van een hele bende blanken. Ze zocht na een tijdje zelf contact met hen. Super schattig om te zien! De benku wisten ze wel te appreciëren. Na het eten en het spelen met de kindjes gingen we terug naar de bouwwerf. Ik besloot mijn vriendjes een rondleiding te geven door het dorp, dus van daaruit trokken we naar de school, dan naar de rivier, de cacaodrogerij om zo terug te gaan naar het huis en om afscheid te nemen. De hele familie ging meer naar de plek waar we een trotro terug gingen nemen. Het duurde wel een kwartier vooraleer we één te pakken hadden. De trotro werd goed volgeduwd: met 17 personen in een camionette waar normaal maar plaats was voor 12-13 mensen. Opnieuw hadden we geluk met de overstappen richting Accra. En dus duurde het niet overdreven lang vooraleer we terug in de hostel waren waar we al het stof en zweet van de afgelopen dag van ons afspoelden om uiteindelijk nog een pizza te gaan eten. Het duurde een tijdje vooraleer we ons eten hadden, er waren verkeerde dingen gebracht, maar al bij al was de pizza toch wel lekker (en dat is het voornaamste, nietwaar?!).

Dinsdag 2 april – zaterdag 13 april 2013 * Een onvergetelijke reis!

Dag 3. Voor de eerste keer in twee maanden tijd regende het ’s ochtends enorm! Deze keer niet voor een dik half uur maar wel voor een paar uur. Toen we op stonden, begon het in de verte precies toch op te klaren… Het bleef de hele voormiddag bewolkt, maar dat kon ons niet heel erg veel schelen want het zou toch een reisdag worden. We gingen eerst nog naar de supermarkt om wat eten en drinken te kopen voor de lange rit naar het noorden. Tegen 12u moesten we uitchecken in de hostel dus trokken we goed op tijd naar het busstation. Een dik uur te vroeg, maar we hebben er rustig wat gepicknickt en gewacht tot we op de bus konden. Wat een luxe bus zeg! Op zo eentje had ik zelf in België nog nooit gezeten: super brede zetels, heel veel beenruimte. Zo kon ik de komende uren wel doorkomen. We wisten eigenlijk niet hoe lang het zou duren vooraleer we in Tamale kwamen, dus iedere keer we stopten dachten we dat we er waren. Pas na een twaalftal uur bleken we op onze bestemming te zijn. In het midden van de nacht stonden we daar dan, 5 blanken op een onbekende plek waar maar een paar mensen waren. Gelukkig waren ze daar heel vriendelijk aan de bushalte en hadden ze al snel een taxi voor ons geregeld naar de guesthouse.

Ondanks dat het pikkedonker was toen we aankwamen en midden in de nacht had ik toch al gemerkt dat het er heel anders uitzag dan in het zuiden... Ik was de volgende ochtend dan ook reuze benieuwd om Tamale in te trekken. De nacht was kort, het was super warm maar toch gingen we op zoek naar ontbijt. Dat bleek moeilijker dan verwacht. Er waren hier niet om de vijf voeten verkopers met allerlei lekkers. Na een eindje stappen kwamen we dan aan een soort van marktje rechtover de grote moskee waar we dan toch een brood hebben gekocht en een plekje in de schaduw hebben gezocht om rustig te ontbijten. We wouden ook al zeker zijn van onze bus naar het Mole National Park die we de volgende dag gingen nemen, dus gingen we op zoek naar de plek waar deze vertrokken. Een heel zoektocht later kregen we te horen dat we daarvoor ’s ochtends vroeg om 5u moesten weerkeren om zeker te zijn van ons ticketje. Wat moet dat moet dan maar… Terwijl Gil en Bart met de taxi richting de guesthouse trokken gingen Nicky, Lien en ik te voet. Onze guesthouse was niet echt wat we verwacht hadden en in de Bradt Guide hadden we gelezen over een lodge van een Nederlandse man. Een telefoontje later bleek er nog plek te zijn dus verzonnen we een smoesje om in onze eerste guesthouse vroeger weg te kunnen dan de twee nachten die we geboekt hadden. Met pak en zak trokken we naar de AsempaLodge. Er zou zogezegd een zwembad zijn, maar toen we aankwamen vertelden ze onmiddellijk dat er problemen waren (wat ook duidelijk te zien was, de grond onder het zwembad was volledig verzakt). Geen duik in het water kunnen nemen dus, maar we hebben toch wat afkoeling kunnen vinden: kleren wassen (met bijhorend watergevecht tussen Gil en mezelf). We waren de enige gasten in de lodge, maar dat trokken we ons niet aan. Er werd ook alles gedaan zodat wij onze bustickets niet zelf moesten gaan halen de volgende ochtend, iemand zou dit voor ons doen en vlak voor ons vertrek zouden we deze dan gaan ophalen. Een geruststelling voor ons, zo moest niemand midden in de nacht (5u) op pad…

Normaal gezien zou de bus tegen de middag vertrekken, maar uiteindelijk werd dit verlaat naar 14u. De man van de lodge had een taxi geregeld die ons naar de plek waar onze tickets lagen bracht en nadien verder reed naar het busstation. Eenmaal in het busstation aangekomen was het er een drukte van jewelste: mensen die dingen verkopen, bussen die komen en gaan, veel volk dicht bij elkaar, vreemde (stinkende) geuren… Er waren nog enkele blanken aanwezig: een koppel uit Duitsland, twee Nederlandse meisjes en twee Russen. Allemaal zouden ze dezelfde bus nemen richting het Mole. Twee uur later dan gezegd was onze bus gearriveerd en werd hij propvol gestoken: het hele middenpad zat ook vol mensen. Helemaal vooraan zat ook een politieagent met een mitrailleur. Waarvoor dat goed was hadden we geen enkel idee. Misschien dat het een rit zou worden die af en toe overvallen werd, we weten het nog steeds niet… Sarah had mij al gezegd dat het een hobbelige rit ging worden, maar die bleek voor het eerste deel goed mee te vallen, vanaf het moment we van de gewone weg op de zandweg reden bleek het inderdaad een bumpyride te worden! Onderweg stapten geregeld mensen van de bus, totdat enkel nog de blanken overbleven die de toerist in het Mole gingen uithangen. Aan de ingang van het park bleef de bus ineens staan en werd Bart gezegd dat hij moest uitstappen… Vreemd, zeker de manier waarop dit gezegd werd! Het bleek gewoon dat er een toegangsprijs moest betaald worden. Overal hebben studenten korting op de toeristische plekken, dus probeerde ik voor ons vijven het verminderde tarief te verkrijgen met mijn kaart, maar dat bleek deze keer niet te pakken. Eenmaal aangekomen aan de receptie werden we snel ingecheckt en vroegen ze ons onmiddellijk wat we wouden eten (het was rond 20u denk ik, dus we hadden nog niet gegeten) zodat het klaar zou zijn tegen we onze spullen naar de kamer hadden gebracht. Dit bleek inderdaad ook zo te zijn: goede service en goed eten, dat zouden leuke dagen worden…

De safari’s in het park waren ofwel om 7u in de ochtend ofwel om 15u in de namiddag. Omdat Gil niet zo lekker was besloten we de eerste voormiddag rustig aan het zwembad door te brengen en de jeepsafari in de namiddag te doen. Vlak voor we naar het ontbijt gingen hadden we al enkele olifanten gezien die hun bad aan het nemen waren… Leuke start van de dag! Ook het Duitse koppel en de Nederlandse meisjes besloten de jeepsafari in de namiddag te doen en zo zaten we met ons negenen bovenop een Defender. We waren nog een 5 minuten weg of we zagen al een familie kleine aapjes, een paar antilopen en enkele Pumba’s. De hoop op olifanten werd enkel maar groter. Op een gegeven moment stopte de jeep, ging de ranger het struikgewas in en moesten we kort nadien van de jeep gaan: hij had olifanten gezien! We snelden van de jeep af en gingen stilletjes richting de plek waar hij was. Daar zaten drie olifanten tussen de bomen verstopt. Stapje voor stapje gingen we korter bij de grote grijze beesten. Ik werd er vanzelf stil van… De eerste safari was al geslaagd! Nadien hebben we nog wat nagenoten en gerelaxt aan het zwembad.

De volgende morgen toen we wouden opstaan voor de walking safari was het aan het regenen. De twijfel of de safari wel zou doorgaan was aanwezig, dus besloot ik de regen te trotseren en aan het informatiecentrum gaan vragen of de safari wel degelijk zou doorgaan. Daar zeiden ze zonder twijfel ja, dus ging ik de andere opjagen om hen klaar te maken. Geleidelijk aan begon het te minderen met regenen en begon de hemel op te klaren. In afwachting van de droge lucht moest iedereen een lokaaltje binnen om een promotiefilmpje van het Mole National Park te bekijken. Toen deze was afgelopen, iedereen was ingeschreven, een voorraad drinken en koekjes had gekocht en verdeeld werd in groepen gingen we elk ongeveer dezelfde richting uit met een eigen ranger. We hadden het geluk om een ranger voor enkel ons vijven te hebben. Na een tijdje begon de man grapjes te maken en vooral toen we kort bij een olifant konden. Er werd ook een hele fotoshoot met de olifant gehouden. We vonden dat we ervan moesten profiteren, wie weet zien we nooit nog een olifant in het wild van zo dicht! De olifant bleef zeker een half uur tot een uur op dezelfde plek paraderen… Toen hij uiteindelijk toch het hazenpad nam zat onze wandeling er op en gingen we terug naar het informatiecentrum. Opnieuw een safari die dubbel en dik geslaagd was! Tegen de tijd dat we ons ontbijt op hadden kwam de zon er weer door, dus konden we onze namiddag toch nog aan het zwembad doorbrengen. De avond werd vroeg afgesloten, want om 4u ’s nachts zouden we de bus opstappen richting Tamale (want we konden niet rechtstreeks naar Techiman!).

Om 3u45 kwamen ze op onze deur kloppen dat we ons moesten haasten want dat we gingen vertrekken. De manier van reizen werd wat gewijzigd, want de bus had afgelopen nacht moeten terugrijden om enkele mensen op te pikken… Maar we zouden met de jeep naar een stopplaats gebracht worden en van daaruit met een trotro naar Tamale. Bleek dat er maar één jeep was die heen en weer zou rijden dus een heleboel mensen voor een lange tijd moesten wachten. Wij hadden er geen zin in, dus hebben eigenlijk de anderen een beetje voorgestoken. En zo zaten wij met z’n vijven, een Spaanse en de twee Nederlandse meisjes die alle drie het vliegtuig moesten halen als eerste in de jeep. Op de stopplaats moesten we uiteindelijk niet te lang wachten tot het minibusje er was (wat ons in een vliegend tempo naar Tamale bracht). Op onze vraag werden we bij de bussen afgezet en daar hadden we opnieuw het geluk om enkele minuten later op de bus naar Techiman te kunnen stappen. Zo kwamen we in de vroege namiddag dan op onze nieuwe bestemming aan: Techiman. Nadat we ons hadden geïnstalleerd op onze kamers en de eerste foto’s online hadden gezet trokken we de stad in. ’s Avonds gingen we nog op zoek naar iets om te eten om nadien moe in ons bedje te kruipen. De eerste week met de vrienden is veel te snel voorbij gevlogen!

Na het ontbijt namen we een taxi naar het project ‘Hand in Hand’. Een initiatief van een Nederlandse dokter waarbij gehandicapte kinderen worden opgevangen, ze naar school kunnen, ze allerlei zaken leren (zoals kledij weven, armbanden maken,…) enz. De taxichauffeur zette ons voor de deur van de school af en onmiddellijk kwamen enkele kinderen onze richting uit en werden we door hen de school in getrokken. De kinderen hadden net een eetpauze gehad, dus het was een goed moment voor ons om aan te komen, zo konden we de lessen niet storen. We hadden elk een kind aan de hand dat ons ieder lokaaltje liet zien. In enkele klasjes zat een leerkracht, maar deze vonden het precies niet zo fijn dat we zomaar kwamen binnenvallen. Toen de lessen terug gingen hervatten zijn we dan ook maar vertrokken omdat we ons niet echt welkom voelden door de leerkrachten en om de leerlingen niet te veel te storen tijdens hun lessen. Het was dus een beetje een teleurstellend bezoek… Terug onderweg naar Techiman besloten we diezelfde dag nog te vertrekken naar Kumasi zodat we een volledige dag in de stad hadden. Onderweg naar het trotrostation stopte een trotro uit zichzelf en ze vroegen ons of we naar Kumasi gingen. Blijkbaar stond dat op ons af te lezen, want we hadden hen niets gevraagd. Zo hadden we nog maar eens geluk met het vervoer! Toen we in Kumasi aankwamen begon het hevig te regenen. Daar stonden we dan met onze rugzakken in de regen met nog geen slaapplaats. Een telefoontje later naar hotel The Kingsway hield een vriendelijke man een taxi voor ons tegen die ons naar onze bestemming bracht. Wat een drukte onderweg! We stonden meer stil dan we vooruit reden. Het hotel bleek maar een raar gebouw te zijn: een wirwar van donkere gangen. Maar de kamers waren zeker in orde, hier gingen we zeker en vast twee goede nachten doorbrengen. Tegen de tijd we waren geïnstalleerd op de kamers en we ons hadden opgefrist was het tijd om te gaan eten. Frederik had “Vic Baboo’s Café” aangeraden, en omdat we niet veel zin hadden om ver te gaan zijn we die aanrader aan de andere kant van de straat dan ook eens gaan checken. Vriendelijk personeel, ruime uitgebreide keuze en lekker eten, zeker een aanrader waar we de volgende dag zouden terugkomen.

Dinsdagochtend na het ontbijt trokken we met de Bradt Guide de stad in: het Kumasi Fort en de Kejetia Market stonden op het programma. Een vriendelijke gids leidde ons in het Fort rond, dat nu dienst doet als militair museum (land-, zee- en luchtmacht). Nadien gingen we nog iets drinken want de warmte had mij voor de eerste keer in deze maanden geveld en ik had dringend nood aan suikers. Na die suikerrush hebben we onze tocht verder gezet richting Kejetia Market. Zo druk had ik het nog niet gezien hier in Ghana! Amai! We konden niet anders dan meelopen met de stroom… Op de markt kochten de anderen ook de eerste souvenirs: zo een doek waar de kindjes in worden gedragen en die ze dragen wanneer ze hun bad nemen of gewoon als kledij. Toen we terug aan Vic Baboo’s Café kwamen zijn we iets gaan drinken om nadien de rest van de souvenirs te kopen rechtover ons hotel. Toen iedereen wat Cedi’s (de Ghanese munt) armer was, zijn we ons gaan verfrissen om ons laatste avondmaal in Kumasi te verorberen.

De volgende ochtend, na het ontbijt, werden nog de laatste souvenirs gekocht vooraleer we op zoek gingen naar een bus of trotro richting onze laatste bestemming: Cape Coast. We waren wat te ver gelopen en gelukkig kwamen we weer een super vriendelijke man tegen die met ons meeging tot aan de juiste trotro. Een paar uur later waren we op onze bestemming. We waren nog niet uit de trotro gestapt of er stond al een taxichauffeur bij ons die ons vroeg of we naar Oasis Beach Resort moesten. Het vervoer zit ons echt mee deze vakantie! Een paar minuten later kwamen we dan toe in het rustgevende hotel waar het genieten van de laatste dagen kon beginnen. Die dag hebben we niets meer gedaan buiten wat genoten van het weer, plannen gemaakt voor komende dagen en wat lekkers gegeten.

Donderdagochtend na het ontbijt zijn we richting het Kakum National Park gegaan. Ik was ontzettend benieuwd naar de zeven hangbruggen. Achteraf gezien was het helemaal niet zo spannend, het was wel leuk, maar minder dan ik verwacht had. Je was in geen tijd over de bruggen heen… maar dat was voor Gil en Nicky misschien maar goed ook. Nadien hebben we er nog een luie dag van gemaakt aan het strand.

Ook vrijdag was een dag waarin we uitstap en strand hebben gecombineerd. In de voormiddag zijn we eerst op zoek gegaan naar een internetcafé om de vluchturen van de vrienden te checken en nadien zijn we doorgegaan naar Cape Coast Castle. Een plek waar je zonder twijfel stil wordt als je naar de geschiedenis luistert die de gids verteld en als je stilstaat bij het feit dat er duizenden mensen hebben afgezien en zijn gestorven. Het leven kan heel mooi zijn, maar soms ook oh zo wreed! Het zonnetje scheen weer volop, dus we hebben ons na de geschiedkundige uitstap naar het strand gehaast om wat afkoeling te zoeken. We hadden in de loop van de namiddag al gemerkt dat het volk in groepen toestroomden, dus ’s avonds hebben we ons een beetje sneller klaargemaakt dan anders zodat we zeker een tafeltje hadden om te eten. Toen ons eten op was begonnen er dansers en muzikanten een traditionele show te geven. Nadien werd nog tot in de vroege uurtjes verder gefeest…

Zaterdagochtend moesten we wel terugkeren richting Accra, want de vrienden hun vliegtuig zou ’s avonds opstijgen richting België. Toen we voor het ontbijt gingen bleek er niemand te zijn… Het feestje van gisterenavond had hen blijkbaar langer in hun bed gehouden. Later dan verwacht kwamen zowel het keukenpersoneel als de obers traag op gang. Uiteindelijk hebben we na het ontbijt nog een laatste groepsfoto genomen en zijn we met de taxi naar het trotrostation gegaan. Daar hadden we weer snel een trotro, en een paar uur later bevonden we ons terug op de plek waar we vertrokken waren “Pink Hostel” in Accra. Gelukkig hadden ze nog een kamer vrij voor mij die nacht, konden we alle zakken daar gaan droppen zodat we rustig nog een laatste keer konden gaan eten. Ze vonden het eerste avondmaal in Frankies (in Osu) zo lekker dat we daar terug naartoe zijn gegaan. Het moment kon nu niet veel langer meer uitgesteld worden en we moesten wel de zakken gaan ophalen en naar de luchthaven vertrekken. Ik wou als eerste het luchthavengebouw binnengaan maar werd onmiddellijk tegengehouden “Are yougonnatraveltonight?” – “Euh no” – “Waitoutside!”. Het afscheid zou dus heel bruut moeten gebeuren! We waren nog een dik uur te vroeg, dus hadden we nog even de tijd om bij de aankomsthal iets te gaan drinken. Daar kreeg ik de laatste steken van Gil, werden de laatste dingen verteld en voelde het toch al vreemd om iets later niet meer in hun midden te zijn. Toen de tijd daar was ben ik terug meegegaan naar de vertrekhal (natuurlijk werd ik terug onmiddellijk weggestuurd), werden de laatste knuffels gegeven en heb ik hen zo lang mogelijk proberen uitzwaaien, tot er weer zo’n man naar mij kwam om te zeggen dat ik aan de andere kant van de straat moest gaan staan. Ik ging daar nu niet moederziel alleen staan staren naar een deur, dus ben ik maar doorgegaan.

Een half uurtje later zat ik dan weer moederziel alleen in mijn kamertje… Het voelde al vreemd aan en ze waren waarschijnlijk nog niet eens opgestegen. Net voor ze de vertrekhal waren ingegaan hadden Nicky en Gil nog gezegd dat ze een digitale en niet digitale verrassing hadden voor mij. De digitale had ik snel gevonden: een hilarische “fotoshoot” van hen twee op de Ipad. De niet digitale heb ik even moeten zoeken, maar toevallig kwam ik ze dan tegen door mijn hoofdkussen te verleggen toen ik wou gaan slapen: een aftelkalender en een lief briefje en 2 kaartjes, waarvan eentje al voor mijn verjaardag. (Neen maatje, dat heb ik nog niet open gedaan, ik zweer het! En sorry mama, dat van u heb ik wel al opengedaan, ik was nieuwsgierig!)

Ik heb enorm genoten van hun bezoek en ken hen ook niet genoeg bedanken dat ze dat voor mij over hadden (om even sentimenteel te doen!).

Tot de volgende!

Sandra. x